Gisteren rond half 4 kwamen de kinderen thuis van school. Omdat ik met mijn 38 weken zwanger buik niet meer in staat ben om “zeemeerminnetje” op de grond te spelen, werd geopperd om er een spelletjes-middag van te maken. Echt veel zin had ik niet, maar vooruit. Ik weet inmiddels, dat als ik de kleintjes overdag niet voldoende aandacht geef, ze dit in de nacht proberen in te halen. Dat leek me geen fijn vooruitzicht. Dus ik stemde ermee in. Dat ik de hele ochtend al “Hoedje Wip” met Lenthe had gedaan, mocht de pret niet drukken. Ik was er inmiddels best goed in geworden, die kaboutertjes met gekleurde hoed in de betreffende gaatjes schieten. Dat leer je wel na zo’n ochtend…
We begonnen met Sinterklaas-memory. Dat had Yuren uitgekozen. Ik liet mijn teleurstelling niet blijken. Tuurlijk, memory is best te doen, maar met afbeeldingen van Sinterklaas en Zwarte Piet in maart had voor mij niet gehoeven. De kindjes werden er superblij van, dus nou ja. Ik hield mijn gezicht in de plooi en zei niets. De kaartjes werden neergelegd en we begonnen. Binnen 5 minuten jankte de eerste. Het was Yuren. Hij wist 2 dezelfde plaatjes te liggen, maar was niet aan de beurt. Zijn grote zus ging er dus met de plaatjes vandoor. Niet te verkroppen. Het duurde zeker 5 minuten voor ik hem weer rustig gepraat had. Dat lukte vooral, omdat ik hem een beetje hielp. Daarop begon Sterre te huilen. Want dat was natuurlijk helemaal niet eerlijk, dat ik dingen ging voorzeggen. Lenthe huilde bijna non-stop, want die begreep er niks van dat je bij memory niet lukraak plaatjes mag omdraaien, maar OP JE BEURT MOET WACHTEN! Zien jullie het voor je? Ik, aan tafel met 3 jankende kinderen en een Sinterklaas-memoryspel? Het was echt een feestje. Het werd uiteindelijk allemaal gered, toen bleek dat ik gewonnen had en Sterre a la minute een hele creatieve oplossing had voor dat probleem, waardoor iedereen weer vrolijk werd: de kinderen hadden eigenlijk samen gespeeld en mama alleen, waardoor ik plots van grote winnaar werd gedegradeerd naar grote verliezer. Eind goed, al goed.
Toen kwam het volgende spel. Dat koos Sterre uit. Het werd Twister. Reuze leuk natuurlijk, maar zoals ik al zei, met 38 weken zwangere buik ga ik me niet meer in allerlei fysieke bochten wringen op de grond. “Maar mama” zei Sterre, “daar had ik in mijn hoofd al rekening mee gehouden”. “Jij bent de draaier!”. Oké dan. Ik nestelde me op de bank, liet de kinderen het speelbord neerzetten en begon met draaien. Het begon leuk. Maar ook moeilijk. Yuren gaf het dus al snel op en besloot dat hij ook draaier werd. De meisjes gingen door. Lenthe, die blijkbaar al een poos erg nodig moest plassen, maar dat niet had gedaan omdat ze haar spelletjes niet wilde onderbreken, ledigde haar blaas op het vloerkleed van Twister (godzijdank van plastic). Die move, waarbij haar kleine lijfje net te kort was om haar voet op groen en haar hand op rood te zetten, maakte dat ze de boel ineens liet lopen. Sterre ging onverstoorbaar door, maar ik kon niet meer draaien want er moest een peuter een droge broek aan.
Toen ik daarna op de klok keek, bleek het al bijna half 6. Mijn redding! Ik sprak het magische woord “eerste” uit en kreeg daarmee voor elkaar dat ze alledrie naar boven renden. Wie wil er nou immers niet als eerste boven zijn om te douchen? Dat er daar wat commotie ontstond, omdat ze alledrie van mening waren dat ze als eerste onder de warme straal mochten mocht de pret niet drukken. Met wat taakjes hier en daar, wist ik het net aan gezellig te houden. Tot zover een geslaagde spelletjesmiddag.
Wat ik nou eigenlijk wilde zeggen: Twister, Hoedje Wip en Memory (maar dan bijvoorbeeld deze versie van Frozen) zijn ècht leuk om te doen na schooltijd hoor. Af en toe dan…. En zowel jij als je kinderen leren er superveel van!
