Fee was een onverwacht cadeautje. Een cadeautje dat zich aandiende vanwege het feit dat ik het nog te vroeg vond voor definitieve maatregelen (lees: sterilisatie) en mijn lijf door de intredende ouderdom ineens toch niet zo’n regelmatige cyclus had als anders…
Na de geboorte van Fee waren we het er allebei over eens: er moest iets gebeuren. We zijn ontzettend blij met Fee, een groter cadeau kun je niet krijgen, maar het ontdekken van zoiets groots dat zich geheel onverwacht aandient vonden we allebei moeilijk. Dat nooit meer. Daarbij voelt ons gezin met 4 prachtige kinderen als een enorm rijkdom en bovendien compleet.
Dus.
Om me heen hoor ik altijd veel bezwaar bij de mannen over het steriliseren. Je zou je geen man meer voelen enzo. Wat uiteraard volstrekte onzin is, want ze knippen alleen iets door. Je hormonen gieren nog net als altijd door je lijf, de fabriek daar beneden werkt gewoon nog, alleen de levende zwemmers komen in een doodlopend straatje. Voortplanten is het enige dat onmogelijk wordt.
Mijn fantastische metro-man had er geen enkel bezwaar tegen. Daar was ik blij om. Ik heb immers 5 mislukte zwangerschappen inclusief miskraam gedaan, 4 gelukte inclusief bevalling en dat vond ik eigenlijk wel mooi. Geen polonaise meer aan mijn lijf, zogezegd. Dus Maik maakte een afspraak.
Eerst moest hij langs bij de uroloog. Die deed wat voelwerk (of het wel kon, want niet bij iedere man schijnen de zaadleiders voldoende aan de oppervlakte te liggen ofzo?) en stelde “DE” vraag: weet je het zeker?
Ja. Maik wist het zeker. Heel zeker 🙂
Een blik in de computer naar zijn gezinssamenstelling en de uroloog begreep dat.
De afspraak werd gemaakt. Ergens in mei ging Maik, op vrijdag, richting ziekenhuis. Slim gepland, want hij had “van horen zeggen” dat je een paar dagen moeilijk liep. In het weekend geen probleem. Hij wilde wel met de auto, want de fiets zou na afloop waarschijnlijk niet zo prettig zijn…
Toen gebeurde er iets hilarisch. Vind ik dan. Hij lag namelijk in de OK op de operatietafel, toen de assistente, een vrouw, vroeg: waarom hebt u zich niet geschoren?
Ik bleef er bijna in toen ik dat hoorde. Maik deed er al die tijd zò nonchalant over, dat je er bijna wel iets achter ging zoeken. Zo nonchalant dus, dat ie de hele folder niet had gelezen. Waar in stond dat ie zich had moeten scheren. Briljant!
Nou ja, gelukkig kon het toch gewoon doorgaan. Hij moest op zijn rug gaan liggen. Ik was daar uiteraard niet bij, maar heb de smeuïge details natuurlijk goed nagevraagd. Hij heeft namelijk ook al mijn smakeloze en onsexy houdingen gezien tijdens de bevalling, dus nu was het aan mij om eens vanaf de zijlijn dit leed mee te leven.
De eerste knip ging vlot en pijnloos. “Eitje” dacht ie. Maar toen kwam knip 2. Dat was wat meer graafwerk en dat deed flink pijn! Hij kreeg wat extra verdoving. In hoeverre dat echt nodig was, weet ik niet. Toen hij de griep laatst had leek het ook alsof ie bijna doodging namelijk 🙂
Na een kwartiertje was het gebeurd. Hij mocht gelijk naar huis. Waar ik natuurlijk in spanning op hem wachtte. Klaar voor het sappige verhaal.
De dagen erna had hij wel een beetje last. Ik vond hem niet moeilijk lopen, maar niemand mocht in de buurt van zijn kruis komen. De kinderen hield hij angstvallig op afstand. Na de eerste week was het al een stuk minder en na 2 weken was het over. Alles kon weer en alles voelde hetzelfde als voorheen. Zelfs de sex 🙂
Zo is dat dus, mannen. Het valt allemaal best mee.
Ter controle moet je 3 maanden later nog een keer een semenanalyse laten doen. Toen het nogal lang duurde voor we daar de uitslag van kregen, kreeg ik argwaan. Een buurman, die eveneens 4 kinderen heeft, kreeg bericht dat de sterilisatie mislukt was en moest nog een keer. Maar afgelopen donderdag kwam de verlossende brief.
Het project kinderen krijgen is voor ons afgerond. Het was een prachtig avontuur. Heel bijzonder om mee te maken. Ik had het nooit willen missen. Het bracht ons verdriet, vanwege de miskramen. En het bracht ons intense blijdschap en rijkdom vanwege die 4 unieke wezentjes die elke dag dichtbij ons zijn. Waar we iedere dag van genieten.
Er breekt nu een nieuwe fase aan. En het is goed zo.
Inderdaad eeg dat een vrouw de hele polonaise moet ondergaan en als puntje bij paaltje komt de mannen niks aan hun lijf willen meemaken. Hulde voor de man die het wel over heeft voor zijn vrouw en haar daarna laat lachen om de sappige verhalen.
eens!
Ah bedankt voor deze post… We waren er ook al uit… heb m ff naar m’n lief doorgestuurd!
Hier een man die het niet aandurfde, uiteindelijk heb ik me laten steriliseren dmv de ‘makkelijke’ methode, dus geen operatie, maar de essure
Wat heb ik daar nu een spijt van, want sta nu op de wachtlijst om deze zo spoedig mogelijk uit mijn lichaam te laten halen, vanwege de enorme waslijst met klachten. Dus toch de operatie die ik toen ook al niet wilde.
Dus mannen, doe het je vrouw niet aan, en neem zelf die stap