Het klinkt misschien gek, want de meeste mensen zien op tegen een bevalling, maar ik vind het oprecht jammer dat ik nooit meer hoef te bevallen. Zo’n zwangerschap kan me gestolen worden. Ik voel me 9 maanden ziek. Misselijk, overal pijn, dik, ongemakkelijk, echt, dat zwanger zijn is niks voor mij. Maar bevallen, dat vind ik tof. In deze blog ga ik je uitleggen waarom ik het jammer vind dat ik nooit meer hoef te bevallen. En ik ben benieuwd of er vrouwen zijn die dit herkennen!
Inhoudsopgave
De laatste paar weken
Het leukste deel van de zwangerschap vind ik na week 37. Die weken dat je weet dat de bevalling er aan komt en het spannend is wanneer dat moment zich aandient. Tegelijk voel ik me in die weken echt een olifant. Je houdt vocht vast, je bent dikker dan ooit, in mijn geval doet mijn hele lijf pijn vanwege de bekkeninstabiliteit en ik houd 9 maanden lang dat katterige gevoel. Maar je weet dat het einde in zicht is. Dat je je binnenkort weer normaal voelt.
Lees ook: Bevallingsverhalen van andere bloggers
Waarom ik het jammer vind dat ik nooit meer hoef te bevallen
Dan komt dat moment. Die eerste wee. Je denkt dat het nog niks is. Of voorweeën zijn. Maar langzaam komt het besef dat het wel eens echt begonnen zou kunnen zijn. Het wordt steeds pittiger. Pijnlijker. Je raakt in trance. Dat echte oergevoel komt boven en als het eenmaal zover is dat je kindje op je buik lift volgt de ontlading. Het gevoel dat je dat toch maar even mooi gefixed hebt. Dat je de hele wereld aan kunt. Verslavend!
De bevalling van Sterre
Zo dacht ik er overigens nog niet over toen ik de bevalling van Sterre net achter de rug had hoor. Wat een veldslag was dat. Controlefreak als ik ben, had ik de hele bevalling pogingen gedaan me te verzetten tegen de pijn die alles over nam. Ik balde mijn vuisten, ik gaf tegendruk. Ik deed alles wat je juist nìet moet doen bij een bevalling. Tot de verloskundige ingreep en een spuit Pethidine in mijn been jaste. Ik kon namelijk totaal niet meer ontspannen.
Pijnstilling
Ik herinner me nog dat ik hoopte dat dit iets zou helpen tegen de pijn die ik ervoer. Maar niets daarvan. Het enige dat er gebeurde, was dat ik een beetje van de wereld raakte en tussen de weeën door steeds in slaap viel. Mede daardoor ben ik hele stukken kwijt, en daar baal ik nog steeds van. De zwangerschap van Sterre was erg spannend geweest, met veel (grote hoeveelheden) bloedverlies in het begin en zo eindigde het ook. Toen ze er eenmaal uit was scheurde ik enorm uit en de placenta brak in 100 stukjes waardoor ik met spoed naar de OK werd gereden voor een curettage, want er kwamen golven bloed uit me. Ik heb daar allemaal niets van meegekregen, maar Maik heeft dat me later verteld. Anyway, met een hb van 5 en 20 hechtingen had ik de volgende dag het gevoel alsof ik door een trein was overreden, maar toch voelde ik me übertrots. Ik had een dochter!
De bevalling van Yuren
Bij Yuren ging het een beetje anders. Ik was ruim 37 weken zwanger toen ik ziek werd. Snipverkouden, koortsig, longen uit mijn lijf hoesten. Het hele weekend verloor ik tijdens het hoesten al kleine beetjes vocht, maar ik dacht dat ik gewoon in mijn broek plaste. Op maandagavond ging ik vroeg naar bed. Ik was zooo moe van een week amper slapen en wilde een goeie nacht maken, want de bevalling zou er ergens die weken aan gaan komen en ik wilde echt uitrusten en beter worden. Toen ik me omdraaide in bed voelde ik weer vocht uit me lopen en bij nogmaals omdraaien weer. Maik was meteen gealarmeerd.
Gebroken vliezen
Hij wilde de verloskundige bellen, maar ik wilde dat niet. Ik zei dat we dan naar het ziekenhuis zouden moeten voor controle, en ik wilde juist slapen! Er was toch niks aan de hand… Maik belde natuurlijk wel. De verloskundige kwam, deed een testje en meldde me dat mijn vliezen gebroken waren. Omdat ik koorts had, moest ik maar direct naar het ziekenhuis, want het zou kunnen dat ik een infectie had. Ik weet nog dat ik de halve nacht onder de douche heb gestaan, in de hoop dat de warme stralen de weeën op gang zouden brengen. Ik wilde namelijk NIET ingeleid worden, zoals ze van plan waren.
Vlotte bevalling
De volgende ochtend gingen ze toucheren, om te kijken of ze er gewoon een infuus met weeën opwekkend konden in jassen, of dat er eerst nog een heel traject met een ballon kwam. Dat laatste bleek niet nodig: ik had al 4 cm ontsluiting en zodra ze toucheerden begonnen de weeën meteen. Na een kwartier mocht ik naar een verloskamer, waar ik alsnog een infuus zou krijgen om het lekker snel te laten aan, maar dat was toen al niet meer nodig. Nog een half uur later was daar Yuren. Ik had dat uurtje met weeën niet 1 keer gehoest, maar zodra hij eruit was begon het meteen weer. Bizar. De bevalling vond ik een eitje. Zo deed ik er nog wel 6 (maar dat werden er uiteindelijk nog maar 2).
De bevalling van Lenthe
Bij Lenthe was ik gewoon thuis en ik had lichte weeën. Ik ging in bad in de hoop dat het zou doorzetten, maar dat deed het niet. Wel was ik bloednerveus, maar ik dacht na een paar uur niks meer dat het waarschijnlijk voorweeën waren. Ik viel in slaap en zo’n 4 uur later werd ik wakker. Nu was het echt begonnen. Maik wilde naar het ziekenhuis en belde zijn ouders of ze kwamen. Ik wilde dat nog niet, maar al snel begon het heftiger te worden en vroeg ik me af waar ze bleven. We reden naar het ziekenhuis en daar werd ik aangesloten op allerlei apparatuur. Daardoor was ik afgeleid en stopten te weeën. Irritant! Gelukkig, niet heel lang daarna begon het weer op gang te komen. Een half uur later was daar Lenthe. Persen hoefde ik niet, ze werd gewoon gelanceerd tijdens een wee. Misschien was dit wel de meest relaxte bevalling van alle vier.
De bevalling van Fee
Tja, deze bevalling was van geheel andere orde. Wie hier al langer meeleest, kent het verhaal. Of misschien heb je het wel in de Ouders van Nu gelezen een keer. Ik ga niet meer helemaal schrijven hoe dat ging, want dat kun je hier lezen. Het was de laatste bevalling, en ik kan wel zeggen dat ik het project kinderen krijgen spectaculair heb afgesloten 🙂
Bevallingsverhalen
Dit waren mijn bevallingsverhalen in een notendop. Wat ik er zo mooi aan vind, is dat geen bevalling hetzelfde is, maar het gevoel wat je achteraf hebt wel. De liefde die je voelt voor dat nieuwe wezentje in je armen, wat je nog helemaal moet leren kennen. Het wonder: zo’n kindje dat in jouw buik heeft gegroeid en het geweld waarmee het ter wereld komt. De oerkracht die je voelt, je lijf die het helemaal overneemt. De truc is dat je er echt helemaal in moet duiken, in die weeën. Just go with the flow. Het enige dat je kan helpen naar een relatief “makkelijke” bevalling. In elk geval eentje die niet te lang duurt. Dan heb je ook niet zo lang pijn. Mijn langste bevalling duurde 6 uurtjes, de snelste een uur.
Nooit meer
Er komen hier geen kinderen meer. Dat is prima. Mijn gezin is compleet met 4, ik zit beter in mijn vel dan ooit. Alle kilo’s zijn er af, ik sport veel wat mijn lijf zeker ten goede komt en de kinderen worden langzaam groter, waardoor ik meer vrijheid krijg om andere dingen te ondernemen. Nooit meer zwanger vind ik helemaal niet erg. Nooit meer bevallen vind ik jammer. Dat je dat nooit meer zult meemaken. Die geur van het vruchtwater in de haartjes van zo’n pasgeboren frummeltje. De euforie na het harde werken. Daar denk ik echt met weemoed aan terug. Hoe is dat bij jullie?
