Wie mijn Instagram volgt of mijn weekoverzicht leest, ziet regelmatig fotootjes voorbij komen van mijn 4 kinderen. Dit kan de indruk wekken dat het krijgen van kinderen voor ons supereasy was. Maar bedenk altijd: wat je ziet zegt niets over het verhaal er achter. De weg naar en groot gezin was voor ons niet zo simpel als het lijkt. Bovendien was een groot gezin niet eens iets wat we ambieerden. “Life is what happens to you while you’re busy making other plans”
Inhoudsopgave
De eerste keer zwanger
Lang geleden, op mijn 28e, stopte ik met de pil. Ik was destijds nog echt naïef, wist niet echt veel van eisprongen en het juiste moment voor een zwangerschap. Haast hadden we bovendien ook niet, we zagen wel hoe het liep. De eerste keer dat ik ontdekte dat ik zwanger was, was ik ook al 2 weken overtijd. Ik stuurde Maik om een zwangerschapstest, omdat ik wakker werd met afschuwelijke pijn in mijn eierstokken. Ik bleek zwanger, maar wist al meteen dat het niet goed zat. Zoveel pijn, dat kon niet kloppen. Een week later kreeg ik ’s avonds behoorlijke menstruatiepijn en sloot ik mij af op de slaapkamer met een kruik, waar ik na een aantal uren pijn in slaap viel. De echo die ik hierna kreeg, liet zien dat er geen sprake meer was van een zwangerschap. Ik had een miskraam gehad. Uiteraard waren we verdrietig, maar ik was blij dat ik zwanger kon raken en vol goede moed gingen we verder.
De tweede keer zwanger
Op de tweede zwangerschap moesten we best een poosje wachten. Tussendoor reisden we 4 maanden door Australië en zelfs daar, waar ik toch echt compleet ontspannen was en we alleen maar genoten van elkaar en al het moois dat we meemaakten, raakte in niet zwanger. Bij thuiskomst al vrij snel wel. De eerste echo op 6 weken liet een vruchtje zien, maar geen hartactie. Voor de zekerheid mochten we een week later terugkomen, en tot onze vreugde zat er een embryo met hartactie in mijn buik. Alleen klopte de groei niet: volgens de echo was ik 2 weken later zwanger dan ik zelf had berekend. Nog een week later bleek ook dit een voorbode voor een miskraam: het hartje was gestopt en een curettage volgde.
De derde zwangerschap
Inmiddels waren we anderhalf jaar verder en was er nog steeds geen sprake van een effectieve zwangerschap. Na een curettage dalen de hormonen meestal redelijk snel, maar dit keer ging ik me na een korte periode waarin ik meer energie had me juist weer slechter voelen. Moe, misselijk, ik snapte er niks van. Een zwangerschapstest wees uit dat er hcg in mijn lijf zat, maar was er sprake van een nieuwe zwangerschap of waren dit nog hormonen van de miskraam? Ik maakte een afspraak voor een echo, maar nog een week voor deze afspraak verloor ik veel rood bloed en belandde ik op de ehbo van het ziekenhuis. Daar kreeg ik een spoedecho en zagen we een prachtige zwangerschap zitten, met hartactie! We waren dolblij, nooit eerder hadden we op zo’n vroege termijn al hartactie gezien en dit was een grote verrassing. Ik was direct na de curettage zwanger geraakt! Helaas waren de eerste weken van deze zwangerschap enorm spannend en stressvol. De eerste 14 weken had ik elke paar dagen enorme bloedingen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik op mijn trouwdag ’s morgens om 5 uur badend in het bloed wakker werd, en om 9 uur weer gewoon bij de kapper zat. Bizar. Ik was bovendien kotsmisselijk en kreeg geen hap door mijn keel bij het diner. We zouden op huwelijksreis gaan naar Cuba, maar dit hebben we op aanraden van de gynaecoloog geannuleerd. In plaats daarvan heb ik 4 weken op bed gelegen, de bloedingen trotserend. Ik leefde van echo naar echo. De gynaecoloog noemde het op 11 weken nog steeds een “spannende miskraam” in plaats van een spannende zwangerschap, maar dit kindje bleef wel zitten. Sterre werd geboren in 2007, na een pittige bevalling waarbij de placenta in 100 stukjes brak en ik eindigde in de OK. Maar we waren dolgelukkig.
Een tweede kindje
Na anderhalf jaar begon het weer te kriebelen en gelukkig was ik niet lang daarna weer zwanger. Helaas werd dit wederom een miskraam. Na drie miskramen was ik overtuigd: dit tweede kindje gaat niet zomaar komen. Ik kreeg gelijk, ook de 5e zwangerschap eindigde in een miskraam. Dit was voor mij de meest heftige. Ik had de ene dag nog een prachtig kindje met hartactie gezien, de dag erna was het hartje ineens gestopt. Ik had er niets van gemerkt en was met stomheid geslagen. Na de 4e miskraam voelde ik me echt een periode overbelast. Het duurde lang voor ik het verwerkt had en ik werd gek van de opmerkingen in mijn omgeving met (goedbedoelde) adviezen over meer rust nemen, er niet zo mee bezig zijn enz. Geloof me, dit soort opmerkingen zijn niet helpend en ze slaan ook nergens op. Een miskraam krijg je echt niet van stress of ongezond eten. In die tijd dook ik ook het alternatieve circuit in en ik sprak met mijn gynaecoloog af dat ik bloedverdunners ging spuiten zodra ik zwanger was, omdat dit mogelijk kon helpen. Ik slikte allerlei supplementen en ging vol goede moed bij de volgende zwangerschap het traject weer in, maar zonder succes. Miskraam 5 was een feit.
De moed opgeven
Daar stond ik dan: 5 miskramen in the pocket, alle vertrouwen in mijn lijf en de medische wetenschap kwijt en ook weinig hoop meer dat er ooit nog een tweede kindje zou komen. Ik was wel minder uit het veld geslagen dan de keer ervoor en ging zo snel mogelijk weer door met mijn leven. Er gebeurde iets. Ik besloot samen met Maik dat we ons leven anders moesten gaan inrichten. Op een leven met 1 kind. We kochten een groter huis in het centrum van Den Haag, zodat we lopend naar de stad konden en vaker uit eten zouden gaan. We gingen sparen voor een mooie reis en we zouden wel zien hoe het verder zou gaan. Na een aantal maanden diende zich een nieuwe zwangerschap aan. Hoewel ik bang ben geweest tot het einde dat het zou misgaan, bleef dit kindje zitten. Het kwam 2 weken te vroeg ter wereld, notabene terwijl ik hartstikke griep had, maar wat waren we blij met dit jongetje. Dat o zo gewenste 2e kindje was er eindelijk!
Een derde lukte ook!
Na een jaar hadden we gesprekken over een derde, maar ik kon maar niet beslissen om er voor te gaan. Ik had geen zin in het continue zwanger (en moe en misselijk) zijn en vervolgens weer de teleurstelling van een miskraam te moeten meemaken. Ik besloot met Maik dat we het besluit over de zomer heen zouden tillen, zodat ik kon genieten van het mooie weer en mijn wijntje in plaats van in de zenuwen zitten over weer een nieuwe zwangerschap. Gek genoeg ontdekte ik in de zomer toch zwanger te zijn. Hoe dat precies kon weten we nog steeds niet, maar ineens zat ik er dus toch weer middenin. Vanaf het begin had ik het gevoel dat het goed zat. Ik was heel vroeg al misselijk en het voelde gewoon goed. Lenthe kwam na een vlotte bevalling ter wereld en ik was zo blij dat ik geen miskramen meer had hoeven doormaken.
Onverwacht cadeautje
We waren eigenlijk heel tevreden met ons gezin, toen door een afwijkende cyclus ik ineens weer zwanger bleek te zijn. Ik ontdekte het vlak voor onze vakantie naar Corsica en het was behoorlijk heftig, omdat het niet de bedoeling was. Toch sloten we dit kindje in ons hart en na ruim 40 weken kwam onze Fee met de meest bizarre (en gevaarlijke!) bevalling ever ter wereld. Wat een bijzondere ervaring!
Wondertjes
Zo zie je maar. Een moeder van 4 kinderen, die toch ook het nodige heeft meegemaakt. Ooit stond ik op het punt dat ik dacht dat het bij 1 kindje zou blijven. Ik hoop dat dit verhaal steun geeft aan iedereen die zelf op dat punt staat, omdat een effectieve zwangerschap niet wil lukken. Elke dag kan je leven er opeens anders uit komen te zien. Geef de moed niet op. Ooit sta je misschien daar waar ik sta. Dat mensen je zien als die moeder met vier kinderen, waarbij het zwanger worden en blijven waarschijnlijk supersimpel was…
