Weet je nog dat ik ‘Marshmallows eten op doktersadvies’ schreef? Nou, nu kun je lezen hoe dat zo kwam èn hoe het is afgelopen.
De dokter staarde lang naar het beeldscherm. Hij las, en las, zuchtte eens diep, en bleef stil. Ondertussen had ik in gedachten al driehonderd keer een enge ziekte gehad, maar ik hield mezelf maar voor dat ze me anders echt wel eerder gebeld hadden.
Nog altijd zei hij niks.
‘Ik moet het even lezen,’ zei hij. Het was niet iets waar hij dagelijks me te maken had.
En toen kwam het. Volgens de arts in Leiden, die erin gespecialiseerd was, had ik mogelijk een beginnende notenkrakerslokdarm. De arts in Den Haag, die me dat nu vertelde, betwijfelde dat. ‘De spieren boven- en onderaan de slokdarm werken goed, maar onderin is een te krachtige knijpbeweging zichtbaar.’ Hmmm, toch niet 100% normaal dus.
‘Is aan te geven hoe dat komt?’ vroeg ik. Als je weet waar het vandaan komt, weet je misschien ook hoe je er weer vanaf komt. Toch?
Weer was hij stil. Hij dacht na. Ik ratelde door.
‘Ik bedoel… Heeft het met stress te maken of staat het daar los van? Kan een beginnende notenkrakerslokdarm ook een echte notenkrakerslokdarm worden? Wat kan ik doen?’
Medicijnen bleken mogelijk, maar er was eerst nog een andere optie: een test om te zien of je eten niet in je slokdarm blijft hangen. Hoe? Met marshmallows. Er worden dan röntgenfoto’s gemaakt terwijl je een marshmallow moet eten. Hij verzon dit niet zelf, dit bleek een beproefde methode. Nou was ik al geen fan van marshmallows, maar nou bleek ook nog dat ik zo’n ding dan in één keer moest doorslikken. In zijn geheel! Probeer dat maar eens…
Eindelijk had ik de afspraak. Ik was op de afdeling radiologie, in een kamer met allemaal grote apparaten. Ik kreeg een contrastvloeistof, een cementachtige bariumpap. Met een smaakje, dat dan weer wel. Steeds moest ik kleine slokjes nemen. Op het scherm volgden ze door middel van een röntgenfoto of –filmpje of dat goed ging. Arm omhoog, aftellen, slokje cement nemen en stil blijven staan. Arm omhoog, aftellen, slokje cement nemen en blijven staan.
Het was niet lekker, maar ach, vergeleken bij die eerdere onderzoeken was dit een verademing. En zónder marshmallows dus.
‘Weten jullie dat zeker?’ vroeg ik. ‘De dokter zei het echt!’
Nee, zo kon het ook. En dat was maar goed ook. Want ik lust echt alles, maar marshmallows vind ik gewoon vies. Als ze van de barbecue komen al helemaal! Ik word al misselijk als ik er aan dénk.
‘En?’ vroeg ik. ‘Is er iets te zien?’
Nou, geen gekke dingen in elk geval. De dame bij het scherm constateerde evenmin een notenkrakerbeweging.
Fijn.
Maar ja, wat is het dan wél?
Een paar weken later zit ik weer in het ziekenhuis, bij dezelfde arts op de afdeling maag-, lever- en darmziekten. Voor de uitslag.
‘Het globusgevoel…’ begint hij.
Globus? Wat grappig, dat klinkt als reizen. Maar ik houd mijn mond.
Volgens mij is het dat niet; het voelt namelijk wel eens alsof er iets zit, maar vaker voelt het gewoon rot bij het kuiltje in mijn keel of doet het heel erg pijn áchter m’n slokdarm, op mijn borstbeen.
Ik googlede toch nog even: ‘Het globus- of brokgevoel ontstaat vaak in een periode van veel stress, spanningen en bij onverwerkte emoties.’
O…
‘Maar dat gevoel in je keel kan ook door reflux komen. Dat komt vrij hoog.’
Toch gek, want als maagzuur voelt het niet. Dat heb ik ook wel eens, maar dat voelt anders, scherper.
‘En toch kun je de medicijnen tegen maagklachten het beste gewoon blijven gebruiken. Om als het ware de ‘brandwond’ te helen.’
Hij doet nog wat suggesties voor middeltjes die kunnen helpen, of die iets verlichten. Maar eigenlijk is er niet zo veel aan te doen. Er is maar één remedie: minder stressen.
Maar ja, hoe?
Heb jij deze klachten ook gehad en ben je er vanaf? Vertel bij de reacties hoe je dat gedaan hebt. Je helpt er niet alleen mij maar ook anderen mee.
