Marshmallows eten op doktersadvies

Een aandoening waarbij je op doktersadvies marshmallows moet eten?
Bestaat dat?
Ja, dat bestaat.
En ik moet het doen. In het ziekenhuis, voor een foto.
Echt?
Ja.
Hoezo dan?
Nou.

Vorig jaar zomer werd ik ’s nachts wakker met pijn. Ik had het gevoel dat ik een hartaanval kreeg. Hoe dat voelt weet ik niet, maar ik was ervan overtuigd dat dat zo moest voelen. Het was niet alleen een rotgevoel, zo drukkend bij m’n borst, het was vooral ook eng.
Wat móet ik, dacht ik. Het zal wel niet zo zijn, maar straks krijg ik hier gewoon een hartaanval. En de kinderen dan?

Ze lagen lief te slapen. Ik kromp ineen van de pijn. Het waren vlagen. Ik kon ze natuurlijk niet alleen laten. En 112 bellen was ook zo wat. Dat ging nou ook wel weer heel ver. Ik probeerde rustig te blijven. Pas uren later viel ik weer in slaap. Vlak voordat de kinderen alweer wakker werden.

Een paar maanden later had ik het weer. En toen nog eens, ook overdag gewoon. Het gebeurde steeds vaker. Was het stress? Wat was het? Ik had een keer zo’n heftige aanval dat ik de kinderen niet eens uit school durfde te halen. Ik durfde niet te fietsen. Ik kon maar één conclusie trekken: dit was niet normaal.

Reflux zei de een, hyperventilatie, zei de ander. Iets met je hart, je longen, je maag, je slokdarm, voeding. Stress…
Stress? Ik?
Ja, stress kon goed natuurlijk.

Maar ik had hier nog nooit iemand over gehoord. Totdat ik het op Facebook postte. Ineens bleken alleen al onder mijn eigen vrienden en kennissen een handvol mensen de klachten te herkennen. Heftig!

De dokter nam het serieus. Eerst werden hartproblemen (in de familie immers) uitgesloten. Op een hometrainer in het ziekenhuis haalde ik een belachelijk goede doelsnelheid. Terwijl ik niet eens sport. Nou ja, ik race heel wat heen en weer naar school, clubjes en supermarkt natuurlijk. Alles doe ik op de fiets. Ik heb immers geen auto. Dus dat scheelt. En ik heb volgens mij nog steeds een goede basisconditie van jarenlang wedstrijdzwemmen.

We moesten het in een andere richting zoeken. En dus belandde ik bij de afdeling maag-, darm- en leverziekten. Voor een gastroscopie van mijn slokdarm. Ik kan je een ding zeggen: dat wil je niet.

Een lang en best wel dik slangetje wordt dan door je mond en keel helemaal tot aan je maag ingebracht, door je slokdarm. Brrrr… ik voel hem nog zitten als ik er aan denk. Het deed geen pijn, echt niet, maar wát een rotgevoel. Bij je keel vooral, dat stukje als het daar langs moet. Ik kan er nog van kokhalzen. Verschrikkelijk. Het ging goed hoor, maar man, nooit meer! Niet onverdoofd tenminste, zoals ik had gedaan.

Maar dat was nog niet alles. Na de gastroscopie kreeg ik ook nog een manometrie. Dat is minder erg dan dat eerste, maar fijn is wederom anders. Het moest in Leiden, want in Den Haag deden ze dat niet. Nu ging het slangetje niet door mijn mond, maar door mijn neus. Een iets dunner slangetje, maar brrr… Ook niet fijn. En met alleen een bananenspray in mijn neus als verdoving.

Ik vond mezelf stoer en zielig tegelijk. Ik deed het allemaal maar weer, gewoon alleen. Ik was blij toen het voorbij was. En eigenlijk was dat best heel snel.

Het wachten was op de uitslag. Die heb ik inmiddels, maar de onderzoeken zijn nog niet voorbij. De arts wilde namelijk zekerheid over de aandoening. En dus moet ik dinsdag marshmallows eten, met contrastvloeistof erin. Dan kunnen ze namelijk zien hoe die door mijn slokdarm glijden.

In de volgende column het vervolg.