Op 29 januari 2016 werd dit bericht op nu.nl geplaatst:
Borstvoeding kan 800.000 kinderlevens redden
Zoals altijd met berichten over borstvoeding liepen ook nu weer de gemoederen hoog op. Alleen al op dit bericht reageerden 114 mensen, maar ook op social media zag ik verhitte discussies voorbij komen.
Ik vroeg me af: waarom hebben de mensen die borstvoeding geven toch altijd zo de behoefte om het nog maar eens extra te promoten na zo’n berichtje? (ik doe daar, door deze blog te typen, ook aan mee!) Maar ook: waarom hebben de mensen die flesvoeding hebben gegeven, toch altijd het gevoel zich na zo’n bericht te moeten verdedigen?
Woorden als “borstvoedingsmaffia” vliegen je rond de oren. “Wij borstvoeders weten namelijk niet wat het is als borstvoeding geven, om welke reden dan ook, niet lukt. Wij hebben geen idee hoeveel moeite er gedaan is, of hoe het niet meer vol te houden was, of dat het gewoon echt medisch gezien niet lukte.”
En dat is ook zo.
Niemand kan oordelen over de ander. Niemand kan oordelen wanneer voor iemand de grens bereikt is. Wanneer iemand niet meer gelooft dat het gaat lukken. Wanneer iemand er zelf aan onderdoor gaat of wanneer een kindje gevaar dreigt te lopen door te weinig voeding.
Iedereen maakt die keuze voor zichzelf. De één doet dat al voor de geboorte, omdat borstvoeding gewoon niet past. De ander wil het graag, maar vindt het tegenvallen en geeft er al snel de brui aan. Weer een ander zet lang door, maar loopt tegen zoveel problemen aan dat de koek op raakt.
Daar kun je vanalles van vinden, maar dat hoeft niet. Je kunt het ook gewoon laten. Respect hebben voor elkaars keuzes.
En ja, soms is de informatievoorziening niet goed genoeg geweest. Dan denkt iemand, die graag had willen borstvoeden, dat ze niet genoeg melk had. Omdat een kraamhulp riep (en ja, dat doen ze, ik heb het van dichtbij meegemaakt) “je moet nu gaan bijvoeden, want je baby valt teveel af en anders moet je straks naar het ziekenhuis!” Dan word je onzeker, zeker bij een eerste kindje en vol van hormonen.
Maar laat het. Laat mensen hun eigen keuzes maken en zeg dat het oke is. Geen enkele moeder zou zich moeten verdedigen voor die keuze. Moederliefde is niet te meten aan het soort voeding dat je kind krijgt.
Toch heb ik een vraag. Aan alle moeders die hier meelezen en die op enig moment (en dat kan ook na 3 of 6 maanden zijn geweest) besloten om te stoppen met de borstvoeding en over te stappen op flesvoeding.
-wat gaf de doorslag bij dat besluit? Hoe kwam je tot deze keuze?
-hoe voelde je je daar bij?
-voelde je je schuldig of had je het gevoel dat je je tegenover de omgeving moest verantwoorden?
Ik ben daar gewoon oprecht nieuwsgierig naar. Het zou mooi zijn als de borstvoedingsmama’s geen discussie gaan starten als mensen hun keuzemoment hier delen.
Bij de 1e wilde ik persé 1 jaar boestvoeding geven (geen kunstvoeding, wel water en thee) ivm astma en exceem in de familie. Ik ben er trots op dat ik dat jaar heb volgehouden (ingaand tegen acties en adviezen van notabene ziekenhuis en consultatieburo). Ik werd er zelf te mager en moe van, maar het voelde wel echt als afscheid van een fijne fase.
Bij de 2e merkte ik dat ze zelf na 9 maanden niet zoveel zin meer had om bij mij te drinken. Dus ben ik alleen s morgens en s avonds gaan voeden en na 1 jaar ook gestopt, dat voelde eigenlijk heel natuurlijk.
Ik ben na 10 dagen gestopt met borstvoeding omdat ik me er heel ongelukkig bij voelde. Of dit kwam door 4 dagen onverwachts in het ziekenhuis of doordat mijn zoontje te klein was en bij-en sondevoeding kreeg weet ik niet. Misschien past het ook gewoon niet bij mij.
Ik vind het fijn als mensen zich gelukkig voelen bij de borstvoeding en als alles goed gaat. Ik heb ook totaal geen problemen met borstvoeding in het openbaar of wat dan ook.
Wat ik soms vervelend vind is dat sommige vrouwen die borstvoeding geven het idee hebben dat mensen daar een rare/vervelende mening over hebben, maar dat zij zelf ook een nare/vervelende mening hebben over kunstvoeding (en deze ook uitten).
Ik ben weer zwanger en ga proberen borstvoeding te geven. Maar misschien past dit niet bij mij en voel ik mij er niet gelukkig bij. Als dat zo is dan zal ik weer overstappen op kunstvoeding, mijn zoontje is daar heel goed groot mee geworden…
Ik heb borstvoeding gegeven bij Oliver. Hij bleef echter een geel kleurtje houden en viel enorm af. We vonden hem zo stilletjes en een kalme baby. 3 lactatiekundigen, het ziekenhuis, consultatiebureau en kraamverzorgers verder kwam er écht geen melk en Oliver was ondervoed. Door de ondervoeding was ie zo kalm, hij had geen kracht meer. Ik heb toen zelf gezegd dat ik niet wou bijvoeden en wou kolven om het te stimuleren. Ook hiermee kwam er steeds maar een paar druppen melk uit. Ik ben nog tijden blijven kolven met verschillende apparaten, tips, trucs en in allerlei ruimtes maar er kwam niks.
Ik voelde me teleurgesteld, ik wou het beste voor mijn kind. Door alle energie en stress, inclusief een wond van een spoedkeizersnede en bloedende kapotte tepels, heb ik besloten om flesvoeding te gaan geven. Soms bekruipt me het gevoel nog steeds dat ik er spijt van heb, wat had ik anders kunnen doen en misschien had ik nog langer moeten kolven en de hoop niet verliezen. Maar verantwoorden naar anderen hoef ik niet. Ik heb een gezonde zoon, die vrolijk is en vol energie en dat is voor mij het teken dat ik toch de juiste keus hebben gemaakt.
Na de geboorte van Nelson heb ik twee maanden borstvoeding gegeven. Een enorm heftige borstontsteking was voor mij een mooi moment om ermee te stoppen. Overigens zegt Nelson nu nog dat hij mamamelk ontzettend vies vindt, dus ik denk dat wij er beiden weinig lol aan beleefd hebben. Bij Lotus heb ik het zes weken volgehouden, toen heb ik zelf gekozen ermee te stoppen. Bewust. Ik ben er overigens van overtuigd dat een betere/andere voorlichting daar niets aan had kunnen veranderen. Ik heb mijn gevoel gevolgd en ik denk dat dat een prima keus was.
Ik ben na ca. 8 maanden gestopt met borstvoeden, omdat mijn kind steeds minder bij mij dronk (en steeds meer at), en eigenlijk alleen als hij ’s nachts wakker werd, bv wilde hebben. Dat heen en weer (de ene nacht wel, dan weer twee nachten doorslapen met stuwing tot gevolg, dan weer wel willen drinken –> kindje gefrustreerd, want weinig op voorraad) zorgde ervoor dat ik ben gestopt. Ik vond het wel prima zo, kind had zelf afgebouwd en was tevreden. Het gevoel me te moeten verantwoorden, had ik überhaupt niet. Hoezo ook? 🙂
Bij mijn beide dochters heb ik 11 maanden borstvoeding gegeven. En wat heb ik hiervan genoten. Niet in het begin, want je voelt je dan vaak niet meer dan een melkkoe, maar na een paar maanden werd het steeds leuker. Het werden speciale momenten.. Effe rust en die kleine lekker dichtbij met heerlijke rode wangen en dat handje rustend op mijn borst.
Het was ook vaak een gedoe: op t werk kolven, het vervoeren van de gevulde flesjes in zo’n diepvrieskoffertje, plekken zoeken om rustig te kunnen voeden als je toch graag even de stad in wilde gaan (heb zelfs een keer in een pashokje gezeten), hormonen waar ik niet altijd juist mee om ben gegaan (sorry ex). Maar alles viel in t niet met die heerlijke momentjes als ze dan zo lekker dichtbij waren.
Ik had geen einddatum in mijn hoofd en heb het altijd met de dag bekeken. Ik vond elke dag meegenomen (want astma in de familie) en op die manier heb ik het 11 maanden volgehouden. Vanaf dat moment hadden ze (beide) twee tandjes, eentje boven en een beneden, waarmee ze vies hard konden bijten…
Na een paar keer tegen het plafond te zijn beland door de pijn, heb ik besloten af te bouwen.
Ik vond het super jammer, maar was ook blij mijn lijf weer (hormonenvrij) terug te krijgen.
Ik ben ook zo’n konijn, die tegen elke zwangere vrouw wil roepen dat ze aan de borstvoeding moet, maar dan echt voor de ervaring.. Voor het momentje rust en door de liefde die je dan voelt. Ik gun dat echt iedereen. En tuurlijk als t niet gaat, of het doet pijn, of er komt te weinig uit, laat t dan zijn, maar als je het wel echt wil, raadpleeg dan altijd een lactatiedeskundige, en luister idd niet naar een deel van de kraamhulpen, want hoe goed bedoeld ook, uit eigen hand weet ik dat zij meer dan eens de verkeerde adviezen geven.
Toen ik weer begon te werken was mijn dochter 4 maand oud, op dat moment ben ik overgestapt naar 1x ’s morgens en 1x ’s avonds BV zonder afkolven tussendoor. Nu na 6 weken merk ik dat de melkproductie afneemt, ik vermoed vnl omdat ik onvoldoende drink.
Mijn dochter vraagt echter nog om te drinken, dus ofwel zal ik radicaal moeten stoppen? Ofwel toch weer afkolven en water drinken om de melkproductie weer op gang te trekken. Aangezien afkolven op het werk zo een gedoe is, zal het één dezer dagen finaal gedaan zijn met BV.
Ik voel me daar niet schuldig over, al wat ze aan BV gekregen heeft, is positief voor haar weerstand.
Ik voel wél irritatie elke keer als mijn moeder vraagt ‘wanneer ga je nu eindelijk stoppen’? Bij mezelf denk ik dan “Wanneer ik daar zin in heb”.