Hoe is dat nou, 4 kinderen?

De vraag “hoe is dat nou, 4 kinderen?” werd mij de afgelopen tijd regelmatig gesteld. Ik zei steeds dat ik er een blogje over zou schrijven, maar dat duurde even. Ik vond namelijk, dat ik er in het begin nog te weinig over kon zeggen. Inmiddels is Fee 6 maanden en waag ik me er toch maar eens aan…

Even wennen…

Zoals mijn trouwe volgers weten was onze nummer 4 nogal een verrassing. Na een pittig eerste trimester, waarbij we na de extreme misselijkheid ook tijd nodig hadden om aan het idee te wennen, hebben we het kindje in wording in ons hart gesloten. Ze kwam vervolgens spectaculair ter wereld en toen mochten we aan de bak… Toch wel even wennen, zo’n baby in huis ineens. Je hele leven staat in het teken van zo’n baby die eerste weken. Elke 3 uur voeden, luiers verschonen, maar ook nog 3 andere kindjes die aandacht nodig hebben. In het begin moesten we allemaal weer de balans vinden. Iedereen had een nieuw plekje in het gezin. Lenthe vond het ’t meest lastig. Door haar leeftijd was het moeilijk om alles goed te kunnen begrijpen. Ze kon bovendien haar egocentrische ik nog niet makkelijk opzij zetten èn ze was gewend de jongste te zijn. Ineens was haar plekje verstoten. Dat uitte ze door vooral ’s avonds veel aandacht te vragen. Ze kwam soms wel 20 keer haar bed uit, liep te spoken van half 8 tot ze rond half 12 eindelijk in slaap viel. Dat was haar moment om privé aandacht te vragen. We werden er gek van… Gelukkig is de rust inmiddels wedergekeerd.

Druk

Zo’n baby is de eerste 5 maanden een eitje. Baby’s slapen ongeveer de hele dag en dus heb je aardig wat tijd voor de andere kinderen. De uitdaging zat ‘m er vooral ook in, dat Maik vanaf 1 april een nieuwe baan had. In Rotterdam. Waar hij voorheen 3 dagen werkte in Den Haag, de kinderen naar school bracht en om half 6 thuis was, gaat hij nu om 8 uur de deur uit en is hij soms pas om 7 uur thuis. Daardoor komt het door de week grotendeels op mij aan. Ik breng de kinderen naar school, haal ze op, ga naar ziekenhuisbezoekjes en speelafspraakjes, kook, zet de kinderen onder de douche, doe een vergeten boodschap, eet met de kinderen, enz. Pittig ja. Al denk ik er niet altijd echt over na. Het moet nu eenmaal allemaal gebeuren. Ik kan goed organiseren en plannen. Heb zo mijn systeem op door de weekse dagen hoe de dag verloopt en dat werkt. Ook voor de kinderen.

Vanaf dat Fee 5 maanden is, slaapt ze overdag veel minder. Ze wil meedoen, maar kan nog zo weinig. Daardoor vraagt ze nu veel aandacht. Dat is soms best wel goochelen. Op de dagen dat ik niet werk, heb ik weinig tijd voor mezelf momenteel. Ik voed, knuffel, speel met Fee, breng haar (vaak in de draagdoek) in slaap, was, strijk, doe een spelletje met Lenthe, loop even de stad in met de kinderwagen voor een boodschap, ga knutselen met Lenthe, race naar school, zorg voor thee met koekjes, luister naar de verhalen, zet de kinderen onder de douche, leg kleding klaar voor de dag erna, ga koken, eet met de kinderen en stort in zodra Maik thuis is. Hij legt de kinderen meestal op bed. Ik lig zelf vaak al om 20.00 uur in bed met Fee. Ik voed haar dan in slaap en kijk nog wat tv, tot ik zelf ook in slaap val…

Conclusie

Tot nu toe vind ik het druk, maar ook heel leuk. Ik geniet van het knuffelen met Fee ’s nachts en overdag. Haar lieve lachjes, haar babygeluidjes. Ik geniet van Lenthe met haar grappige uitspraken (waarom eet jij konijntjes (rozijntjes) mama?), haar knuffels, haar ondernemendheid. Ik geniet van Yuren, die inmiddels stukken minder bozig is, enorm geniet van zijn kleinste zusje en ook nog regelmatig bij mama in bed kruipt om even te kroelen. En ik geniet van Sterre, die alweer zo groot is, mij vaak helpt als dat nodig is, zich bij Kinderen voor Kinderen wil aansluiten, inmiddels goed eet, kan lezen en schrijven en rekenen en echt mijn grote dochter is.

Met vier kinderen is ons gezin meer in balans, gevoelsmatig. Met 3 kinderen is er een oneven aantal. Dat voelt voor mij toch onrustiger. Nu er 4 kinderen zijn is er meer rust (en chaos tegelijk hoor!). Vier is het nieuwe drie!