Het bijzondere bevallingsverhaal van Fee, deel 3

Ik wil mijn baby van de grond oppakken en tegen mijn borst aan drukken, zodat ze veilig is, maar het lukt niet. Mijn broek hangt op mijn hielen, waardoor ik niet kan lopen en ze is zo glibberig van het bloed en vruchtwater dat ze juist verder van me weg glijdt. Op dat moment komen er ineens overal mensen vandaan. Ik roep: “ze is er al!” En “de navelstreng is afgebroken!” Er wordt snel gehandeld. Iemand doet mijn natte broek omhoog en ik word in een rolstoel gezet. Ik zie iemand anders mijn baby van de vloer oprapen, voel dat de navelstreng die uit mij hangt wordt afgebonden en zie mijn baby in een bakje verdwijnen. Ik vind dat niet leuk en begin te gillen dat ik mijn kindje terug wil. Ik voel me schuldig over hoe ze ter wereld is gekomen, met een harde val op de koude grond, en wil haar vasthouden en warm maken. Met eigen ogen zien dat het goed met haar gaat. Maik zegt me dat ik nou even rustig moet doen, ze gaan kijken of ze in orde is en dat is belangrijk. Dat snap ik wel, maar mijn gevoel zegt me nog steeds dat ik haar vast wil houden.

Ik word van de rolstoel op een bed getild. De verpleging stelt me gerust, mijn kindje doet het goed en ik krijg haar zo terug. Ik heb even tijd om rond te kijken en zie wat een enorme ravage er ligt op de trap en gang. Overal ligt bloed, het lijkt wel of er een slachtpartij geweest is.

Met bed en al word ik een verloskamer ingereden. Onderweg wordt mij nogmaals verteld dat mijn dochter het heel goed doet en dat ik goed gehandeld heb. Eenmaal in de verloskamer wordt Fee eindelijk op mijn buik gelegd. Ik trek nog gauw mijn shirt uit, want ik wil haar op mijn blote borst hebben, zodat ze meteen kan drinken als ze wil. Ik begin een beetje bij mijn positieven te komen. Mijn baby is er! Maar wat was dit heftig! Gelukkig lijkt alles in orde met haar. Wat een opluchting!

De verpleging praat met ons over wat er nu precies gebeurd is en haalt thee en beschuit met muisjes. Ik voel een wee opkomen. De placenta komt, meteen zit ik er weer in. Ik krijg een spuit tegen overmatig bloedverlies voor de zekerheid en ik blijk een heel klein beetje ingescheurd dus krijg 2 hechtingen. Daarna laten ze ons een uurtje met rust, zodat we samen kunnen verwerken wat er gebeurde. Dat is ook wel even nodig. Fee drinkt aan de borst en we maken kennis met elkaar. De beschuit met muisjes hoef ik niet, maar ik heb enorme dorst dus van de thee lust ik wel 2 kopjes. Ik voel me nog steeds zwaar onder de indruk van de bevalling. We bellen onze ouders en vertellen het verhaal. Het is net alsof het niet over mij gaat. Zo raar!

Na een uur komt de verpleging weer terug. Fee wordt nogmaals gecontroleerd, ditmaal door een arts. Ze vragen me of ik gezien heb hoe ze viel. Ik meen me te herinneren dat het niet op haar hoofd was, maar op haar rug. Ik weet het niet zeker, de film draait steeds in flarden voorbij en soms moet ik aan Maik vragen of hij nog weet hoe het nou precies zat.

De arts kijkt de rug en het hoofd van Fee extra goed na. Maik kleedt haar zelf aan. Ik ga ondertussen even douchen. Na het douchen realiseer ik me, dat ik geen broek extra heb meegenomen. Mijn joggingbroek was zo vies en nat, die ligt al in de prullenbak. De verpleging haalt een wegwerp-operatiepak voor me, wat ik aantrek. We hebben er lol om, het ziet er echt niet uit. We maken foto’s en ik realiseer me hoe fit ik me voel. Mentaal was het heel heftig, maar fysiek was deze bevalling echt een eitje! De verpleging ziet het ook, en aangezien alles goed gaat met zowel mij als Fee, mogen we naar huis als we willen. Nou, prima!

We doen Fee in de maxicosi (hoe moest dat ook al weer?) en lopen naar de auto. Ik voel me zo fit dat ik zelfs al 3 tassen in mijn handen heb, die Maik weer van me af pakt. Of ik wel helemaal lekker ben, ik ben net bevallen. Als we naar de parkeerautomaat lopen om te betalen, ziet Maik op het kaartje dat we 2.35 uur het parkeerterrein op reden. Fee is om 2.40 uur geboren (dit is een schatting, want helemaal exact weten we het niet).

De terugrit naar huis is een stuk comfortabeler dan heen. Om 4.55 uur stappen we uit de auto en 5 minuten later lig ik in mijn eigen bed. Met een prachtige baby, die geboren is bovenaan de trap van het ziekenhuis. Wat een bevalling! Ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als ze er net een paar seconden eerder uit was gevallen, maar goddank is dat niet gebeurd en ligt ze heerlijk in mijn armen. Fee had vast een engeltje op haar schouder!

De volgende dag praten we er samen nog veel over. We moeten dit echt een beetje verwerken, het was geen bevalling zoals we deze hadden bedacht van te voren. Ik besef me ineens dat Maik de geboorte niet eens heeft meegemaakt en ik wil van hem weten hoe hij het beleefd heeft. Hij zeg dat hij niet door had dat het hoofdje er al uit hing. Hij dacht dat ik alleen persdrang had. Toen hij terug kwam zag hij mij staan, broek op mijn hielen, baby in een grote plas bloed voor me. Een hilarische situatie, achteraf gezien. We zijn ontzettend blij en dankbaar dat het allemaal goed is afgelopen, en dolgelukkig met onze prachtige dochter!

Lees hier bevallingsverhaal deel 1 en bevallingsverhaal deel 2!