Rond 2.15 uur zijn Maiks ouders er. Ik loop de trap af en ga daarna over de eetkamerstoelen hangen, omdat er een flinke wee aan komt. Na deze wee gaan we naar beneden. Ik word in mijn schoenen geholpen door Maiks moeder, terwijl Maik de auto klaar zet voor vertrek. We lopen naar de auto, en ik besluit om op handen en knieën op de bijrijders-stoel te gaan zitten, zodat ik over de leuning kan hangen als er een wee komt. Ik weet namelijk niet hoe ik de weeën anders kan opvangen, zittend op mijn billen in ieder geval niet!
In de auto wordt het ineens heel heftig. Ik krijg bijna geen pauze meer tussen de weeën door. Ik zit maar met de weeëntimer voor mijn neus. Niet meer omdat ik twijfel of het wel of niet doorzet, maar ik heb steun aan de seconden die ik voorbij zie trekken. Elke wee duurt ongeveer 60 seconden, bij 50 sec neemt de pijn af en kan ik even op adem komen. Ik focus me dus op de tijd, terwijl ik ondertussen bedenk dat ik me slap moet maken zodat de ontsluiting kan vorderen.
Voor mijn gevoel duurt de rit uren. Af en toe vraag ik aan Maik waar we zijn, zodat ik kan inschatten hoe lang nog. Ik merk dat ik de weeën niet meer goed kan wegzuchten en persdrang krijg. Dit paniekmoment ken ik van de vorige bevallingen… dan heb je ongeveer 8 cm ontsluiting. Dan ben je er bijna!
Ik word bang dat het kindje in de auto zal komen. Maik stelt me gerust, zegt dat ik goed moet zuchten. Het helpt, de wee ebt weg en ik kan weer even rustig ademhalen.
Eindelijk zijn we er. Om 2.35 uur rijdt Maik het parkeerterrein op, dit zien we later op het parkeerkaartje. Ik kan met geen mogelijkheid meer bedenken hoe ik de auto uit kan komen. Mijn lijf is één lange wee. Maik helpt me achterstevoren uit de auto en we beginnen naar de ingang van het ziekenhuis te lopen. Het enige dat door mijn hoofd schiet is: snel snel snel! Voor de deur van het ziekenhuis staat een busje spullen uit te laden. Het maakt me zwaar geïrriteerd: ga weg, ik moet er langs!
We lopen de portier voorbij, ik hoor hem vragen of we naar de verloskamers moeten, maar ik kan geen antwoord meer geven. Ik voel weer een wee opkomen en ik sprint naar een stoel die ik in de gang zie staan om overheen te hangen. De druk beneden wordt zo heftig, wegzuchten lukt niet meer en ik heb het idee dat ik in mijn broek sta te plassen. Het zijn de vliezen die breken. Mijn broek is drijfnat en ik voel het hoofdje naar beneden zakken. De wee is weer even weg, ik loop snel door richting de trap. Maik trekt mij mee de liftkant op, maar ik durf niet met de lift. De baby komt nu elk moment, ik ga niet in die langzame, kleine lift en ik ben ook bang dat hij vast komt te hangen. Ik loop de trap op en voel alweer een wee opkomen. Ik stap nog steviger door, want de persdrang is te heftig, bij iedere stap voel ik het hoofdje meer naar beneden zakken. Ik zeg tegen Maik dat ik het niet meer tegen kan houden. Maik zegt me wederom dat ik moet blijven zuchten en rustig moet blijven, maar het lukt niet meer. Ik raak in paniek, ik voel het hoofdje tussen mijn benen hangen en ik sta op een trap. Ik kan niet meer voor of achteruit en de wee gaat maar door. Uit alle macht probeer ik mijn benen bij elkaar te knijpen, maar de druk is sterker dan mijn benen zijn. Ik verlies de controle, tegenhouden lukt niet meer.
Ik begin te gillen: help, help! Maar het is heel rustig op de gang en niemand komt. Maik rent weg richting de verloskamers om hulp te halen, ik voel inmiddels dat het hoofdje tussen mijn benen hangt en bedenk me dat mijn kindje stikt als ik mijn broek niet naar beneden doe. Dus ik trek mijn joggingbroek naar beneden en voel. In mijn handen heb ik een babyhoofdje. Het inlegkruisje dat ik tegen het bloeden had aangedaan zit aan het hoofdje geplakt en in een flits pak ik het en gooi het op de grond. Ik probeer het hoofdje tegen te houden, maar er komt weer een wee en het lijfje floept er uit. Het is te glibberig, ik kan het niet vasthouden. Ik zie in een visioen mijn pasgeboren baby de trap af stuiteren en in een reflex geef ik haar lijfje een duw, zodat ze niet op de trap valt maar op de vloer net boven de laatste tree waar ik sta. Het lukt!
Ik zie haar veilig op de vloer, ver genoeg van de trap, op haar ruggetje vallen. Ze beweegt niet en maakt ook geen geluid. Ik ben meteen bang dat ze dood is van de harde lancering op de gele, koude, ziekenhuisvloer. Mijn blik valt op de navelstreng. Die is afgebroken. Overal ligt bloed. Ik kijk nog eens naar de baby. Dan zie ik dat ze een hap lucht neemt en begint te huilen. “Dit is goed” denk ik, “ze huilt”. “Dan is ze niet dood.”
Lees hier deel 3 van het bijzondere bevallingsverhaal van Fee
Lees hier deel 1 van het bijzondere bevallingsverhaal van Fee
jemig Judith, wat heftig dit.
Voel helemaal met je mee terwijl ik je verhaal lees.
Wat moet je geschrokken zijn en angstige momenten hebben gehad.
Blij dat het goed gaat met Fee en dat jullie nu lekker van elkaar kunnen genieten.
X
Jeetje wat eng en spannend allemaal. Had de iportier niet even iemand kunnen waarschuwen??
Gelukkig gaat het goed met jullie!!
Wat een verhaal! Wat bijzonder dat er in zo’n situatie toch altijd die oerkracht is waardoor je weet wat je moet doen! Veel succes bij het hetstel en hheel veel geluk gewenst met je dochter en de rest van je gezin!
Wat een spannend verhaal! Ongelofelijk!
Jeetje…. schrikken en wat een verhaal! Heftig!
Pfff. heb gewoon met ingehouden adem zitten lezen, wat een verhaal! Kan me voorstellen dat je dit nog even moest verwerken.. Maar wat een oerinstinct heb jij zeg, op dat moment. Superblij dat het zo goed is afgelopen met zo’n beauty van een babe!
wauw, dat is nog eens een bevallingsverhaal zeg! Ik ben er stil van. Heel bijzonder. Mooi om te lezen dat instinct het tijdens de bevalling gewoon overneemt.