Foto weekoverzicht Judith #51

Soms zijn er weken die totaal anders verlopen dan je plande en had verwacht. Deze week was zo’n week. De week waarin ook mijn andere oma overleed. Heel plotseling. In 2 maanden tijd ging ik van 2 oma’s naar geen oma’s. Heel raar…

De week begon gewoon. Ik had op zondag nog naar mijn oma gebeld om haar een gelukkig en gezond nieuwjaar te wensen. We hadden nog een beetje gepraat over de kerstvakantie en daarna hadden we opgehangen. Maandag moest ik natuurlijk werken. Bij het ontbijt zat ik met een meisje naast me met een koptelefoon op, reuze gezellig 🙂

Op dinsdag was ik druk en fietste ik van hot naar her. In de regen, bah wat een vies weer was het. Ik was blij dat ik alle afspraken had afgerond. Ik eindigde die dag met een nieuwjaarsborrel op mijn werk. Daar dronk ik keurig alleen een glaasje water in plaats van wijn, want ik wil nu echt van de laatste paar zwangerschapskilo’s af. ’s Avonds las ik in bed lekker wat tijdschriften op de iPad en toen ging ik slapen.

Woensdag was ook een werkdag. Tijdens mijn lunchpauze ging ik even sporten en daarna weer door. Dat voelde druk, maar ik was toch blij dat ik gegaan was. Daarna weer door naar een afspraak en einde van de dag de gastouder weer aflossen. ’s Avonds was de vernieuwde Hip & Hot iPhone app er door bij Apple en te downloaden in de app store. Daar was ik heel blij mee!

Donderdagochtend had ik bezoek van Wendy. We zaten gezellig een kopje thee te drinken en ik zou ’s middags nog wat gaan werken. Rond 9 uur kreeg ik een berichtje van mijn moeder. Ze was gebeld door de zorg dat mijn oma zich ziek voelde en wilde dat er iemand kwam. Mijn vader (het is zijn moeder) was sporten, dus belde mijn moeder een tante om er heen te gaan. Ik stuurde nog een berichtje naar mijn moeder dat het vast buikgriep was. Ongeveer 3 kwartier later kwam er ineens een berichtje dat mijn oma een hartstilstand had en gereanimeerd werd. Ik schrok me rot!

In de daaropvolgende minuten hoorde ik dat ze haar hart weer aan de praat hadden gekregen en ze naar het ziekenhuis werd vervoerd. Ze was verbazend helder en praatte. Ik dacht dat het allemaal goed zou komen, maar besloot toch in de auto te springen en met Fee naar het ziekenhuis in Zeeland te rijden. In de auto (het is ongeveer anderhalf uur rijden) hoorde ik verder niks meer, dus ik dacht (of hoopte) dat de situatie stabiel was.

Om 13.15 uur stond ik op het parkeerterrein van het ziekenhuis. Ik stuurde mijn moeder een sms met de vraag waar ik moest zijn en wat het laatste nieuws was. Ik kreeg als antwoord dat ik naar de 2e verdieping moest en mijn vader me op zou vangen. Toen voelde ik al nattigheid… ze had me immers steeds op de hoogte gehouden, maar nu kwam er geen nieuws.

En ik kreeg gelijk. Mijn vader stond bij de deur op me te wachten en zei direct: oma is overleden. Het eerste dat ik dacht was: weer te laat. Bij mijn andere oma was ik ook een paar uur te laat, nu was ik 3 kwartier te laat. Mijn oma was al om 12.30 uur overleden. Ze had er nog een hartstilstand overheen gekregen en het bleek bij onderzoek dat ze waarschijnlijk vorige week ook al een hartaanval had gehad, want haar hart was al beschadigd.

Een groot deel van de familie was in het ziekenhuis. Ik mocht meteen bij mijn oma gaan kijken. Ze was al meteen mijn oma niet meer vond ik. Ook omdat ze veel vocht hadden toegediend. Dat trok langzaam weg en toen zag ze er beter uit, maar ze werd ook koud…

De rest van de dag stond in het teken van regeldingen. Ik besloot te blijven, het waaide hard en het begon al te schemeren. ’s Avonds zijn we nog naar het huis van mijn oma geweest met de hele familie. Ik had geen zin om in mijn eentje weer naar Den Haag te rijden.

De volgende dag ben ik nog naar mijn oma gekeken. Zij lag intussen opgebaard in haar eigen huis. Rond de middag ben ik terug naar Den Haag gereden.

Ik was blij om de kindjes weer te zien, en Maik natuurlijk ook. Ik had ze gemist! Ik had hoofdpijn van alle emoties en was heel moe. Ik had aangegeven iets te willen zeggen bij de crematie, en wilde daar ’s avonds meteen aan beginnen. Door de vermoeidheid kreeg ik het niet goed op papier, dus ben ik gestopt en lekker vroeg naar bed gegaan.

Zaterdag besloot ik te gaan sporten. Ik moest me daar vanwege het gebeurde wel even toe zetten, maar toen de weegschaal liet zien dat ik die week 2,1 kg was afgevallen motiveerde dat om toch te gaan. Het was ook echt lekker om te doen, even mijn hoofd leeg maken. Daarna hadden we een kinderverjaardag en voor we het wisten was de dag alweer om. Ik was wederom heel moe, al die emoties kosten zoveel energie! Van Wie is de Mol heb ik dan ook alleen het begin gezien, ik viel al snel in slaap.

Zondag sliepen we uit, voor zover dat ging met 2 kinderen bij ons in bed 🙂 Maik ging sporten en ik voorzag de kinderen van ontbijt. Toen iedereen lekker aan het spelen was, ging ik nog maar eens achter de laptop voor de toespraak op de crematie van mijn oma en nu lukte het wel om het op papier te krijgen. Later die middag maakten de kinderen allemaal een ster met verf, die gaan we bij oma op de kist plakken.

Daarna heb ik wat zitten lezen, gekookt en spelletjes gedaan met de kinderen. En de was, want dat moet ook gebeuren met een groot gezin. Aan het einde van de dag de kinderen gedoucht, gegeten en wederom vroeg naar bed.

Door alle commotie vergat ik trouwens om nog te verwijzen naar het leuke campina-filmpje dat gemaakt is voor een campagne in het Kinderkookcafé in Amsterdam. Als je goed oplet, kun je Yuren en mij ook een paar keer zien! Er waren nog meer bloggers, hier lees je wie je nog meer in het filmpje kunt vinden…