De helft van de week was werkweek, de andere helft zaten we lekker in Italië. Toch ook een beetje met een dubbel gevoel, want de oorlog in de Oekraïne zit me niet lekker. Hoewel ik weet dat er altijd wel ergens in de wereld iets naars aan de hand is en je er niet voor kunt thuisblijven, voelt het ook gek om op zo’n moment “gewoon” vakantie te gaan vieren.
Inhoudsopgave
Maandag
Het was nog steeds stormachtig en regenachtig weer. Ik bracht Sterre naar school en reed zelf meteen door naar de sportschool om een uurtje te knallen. Dat ging lekker. Daarna begon er een vrij lange werkdag met best veel online afspraken. Ik wil soms wel naar scholen toe gaan nu, maar vanwege onze vakantie naar Italië durfde ik dat deze week niet. Ik ben toch bang dat het opeens niet door kan gaan, omdat iemand weer Corona op loopt. We hebben allemaal heel veel zin in deze vakantie, ook omdat onze kerstvakantie natuurlijk volledig in het water viel. Dus dan toch maar liever het zekere voor het onzekere. Eind van de middag belde ik nog met een recruiter, die wat meer wist van de vacature waarvoor ik via LinkedIn benaderd was. Het was een leuk gesprek en ik ben een stuk wijzer geworden. Ik ga er nog een nachtje over slapen om te kijken of ik er mee verder ga.
Dinsdag
Wij hebben zo’n standaard bezorgmoment van de AH op dinsdag, maar helaas waren er technische problemen en waren ze bijna 2 uur te laat. Dus stond ik al vroeg de kamer te stofzuigen, wat moet je anders he 🙂 Daarna pakte ik mijn laptop en begon met het uploaden van mijn CV voor de vacature waar ik via LinkedIn voor benaderd was. Ik heb besloten in gesprek te gaan, het lijkt me een leuke uitdaging. Het aantal uren is nog wel een dingetje, maar wie weet komen we daar wel uit. Het fijne is dat ik nu ook een hele leuke baan heb waar ik het prima vind om te blijven. Dat maakt het solliciteren best ontspannen, ik heb er geen stress van, zie het als een uitdaging waar ik weer veel van kan leren. ’s Avonds ging ik uit eten met Priya van Priyalovesfood.nl. Ze was uitgenodigd om bij de Italiaan Cucina & Bar Donna te gaan eten en ik mocht mee. Het was heel gezellig, we hebben lekker bijgekletst en heerlijk gegeten.
Woensdag
Dit keer was woensdag echt mijn vrije dag. Ik heb het grootste deel van de dag gelezen in Het grenzeloze brein, een boek dat ik lees voor mijn werk. Dus toch eigenlijk weer werk, haha. Maar ik hou er van, het inspireert me om te lezen over dat het brein niet statisch is maar kan groeien en nieuwe verbindingen kan maken. Dat we kinderen moeten leren dat alles bereikbaar is, maar dat je er soms wat harder voor zult moeten werken dan iemand anders. Dat betekent echter niet dat het voor jou niet is weggelegd. Sterker nog: wie ergens hard voor heeft gewerkt en het dan bereikt, heeft veel meer geleerd dan iemand die het makkelijk af ging. Het is goed om je dat te beseffen als je werkt met kinderen of de mensen aanstuurt die met kinderen werken. Aan het einde van de dag ging ik weer een rondje hardlopen. Het gaat nog steeds goed, maar ik durf nog niet verder te gaan dan die 5 km. Ben bang voor een terugslag. Dus ploeter ik lekker verder en loop wel snelle tijden. Neem netjes nog steeds een dag rust na het sporten. ’s Avonds aten we vegetarische tomatenrisotto, die erg lekker was. Yuren mopperde in het begin wel even, maar al snel bleek het toch best te eten zei hij. De andere kinderen vonden het zelfs erg lekker.
Donderdag
Na een niet al te beste nacht begon de ochtend alweer vroeg. Het nieuws ging natuurlijk volop over Rusland en de Oekraïne, iets wat mij ook bezig hield. Daarnaast was ik in de ochtend aan het werk en moesten er ook nog heel wat dingen voor de vakantie worden geregeld. Waaronder een aantal wassen draaien, want de kinderen hadden ineens bedacht dat er wel een heel grote bult vieze kleding op hun stoel lag en de kasten vrij leeg waren… Fee is trouwens druk bezig met schrijven over haar dag in een schriftje. Ik ben verbaasd hoe knap ze al kan schrijven, het zijn echt leuke verhaaltjes om te lezen. Ze laat ze ook elke dag aan ons lezen, zo schattig.
Vrijdag
Sterre voelde zich in de ochtend niet lekker, ze was misselijk. Goed begin van de dag als je moet vliegen 🙁 Vervolgens kwam het bericht dat de vlucht flink vertraagd was. Ook niet fijn. Maar goed, vol goede moed toch naar het vliegveld en blij dat we uiteindelijk in de lucht hingen, op weg naar Italië. Bij het autoverhuurbedrijf zat het ook niet echt mee. We moeten natuurlijk een auto voor zes personen hebben en ze hadden op dat moment alleen een elektrische. Niet echt handig als je een roadtrip door Puglia gepland hebt, maar ja, we hadden geen keuze. Na een hoop gemopper en dat het verhuurbedrijf ons verzekerd had dat we er 250 km per accu mee konden rijden, gingen we op weg. We hadden een pasje mee van een bepaald soort laadpaal die we moesten gebruiken.
Vesuvius en koffer kwijt
Eerst reden we naar de Vesuvius. Door de vertraging met het vliegtuig hadden we daar minder tijd voor dan gepland, maar we besloten toch te gaan, omdat het weer nu goed was. Voor de volgende dag was regen voorspeld, dan is zo’n berg beklimmen helemaal niks, en waarschijnlijk heb je dan geen uitzicht door de wolken. Daarna gingen we naar het appartement in Salerno. Het was een beetje zoeken waar het was, want het lag verscholen. Ineens zag ik door een poortje een geel bordje met daarop de naam van het appartement en hadden we het gevonden. Maik was verderop in de straat aan het zoeken. Mogelijk is heeft hij zijn koffer ergens neergezet aan de kant, omdat de straat open lag door werkzaamheden. Toen ik hem riep dat ik het gevonden had, is hij misschien die koffer vergeten (dat weten we niet zeker). Hoe dan ook, na het inchecken zijn we het stadje ingegaan, hebben eerst lekker geborreld bij een leuk tentje in het oude centrum met de meest fantastische Italiaanse antipasti. Daarna wilden de kinderen nog graag pizza en pasta gaan eten in de buurt van onze B&B, dus zo geschiedde. Na het eten gingen we terug naar onze kamers. Ik stond onder de douche toen ik ineens Maik hoorde roepen: waar is mijn koffer? Bleek zijn hele koffer niet op de kamer. Zowel hij als de kinderen waren er zeker van dat hij op het bed lag. Maar later zag ik op mijn insta stories dat daar zijn rugzak lag en niet zijn koffer. Toen gingen we twijfelen… Eerst dachten we aan diefstal, maar het was niet logisch dat mijn spullen er dan gewoon nog waren. Er was ook geen braakschade.
Politie
De eigenaar van de B&B was heel behulpzaam. Hij ging met Maik mee naar de politie om aangifte te doen van vermissing. Dit hebben we nodig voor de verzekering. Zijn MacBook zat er in, naast natuurlijk al zijn kleding, scheerapparaat en toiletspullen. De MacBook kun je met Find my iPhone traceren. Dat leek in de buurt te zijn, maar na 100 keer rondlopen vonden we niks. Het signaal bleef een beetje hangen rond een kiosk, maar de eigenaar zei van niks te weten. Tja… Uiteindelijk zijn we toch maar gaan slapen, in de hoop dat er nog nieuws over de koffer zou komen, maar niks.
Zaterdag
Na nog een rondje tevergeefs gelopen te hebben door Salerno, op zoek naar de koffer, moesten we toch verder. We namen een ontbijtje in de regen bij een ieniemienie koffietentje om de hoek: echt Italiaans, koffie met iets zoets. Buiten was een terras met grote parasols, dus we zaten gelukkig wel droog. Daarna gingen we de auto eerst opladen en vervolgens reden we in de stromende regen naar Pompeï. De regen had één voordeel: er was bijna niemand. Verder waren er alleen grote nadelen: koud, nat, glad, kinderen die geen zin hadden om in de regen te lopen… We hebben er niet uitgehaald wat er in zat, maar dat ging gewoon niet in deze regen. Het regende ook niet echt zachtjes zeg maar. Desondanks was het erg mooi en indrukwekkend om daar rond te lopen. De gedachte dat deze stad al sinds het begin van de jaartelling bestaat en zo bedolven is geweest onder de as is bizar. Er is nog best veel mooi bewaard gebleven. De gipsafdrukken van mensen die er gevonden zijn maken het nog indrukwekkender. Hierna was het plan om naar Matera te rijden, maar de accu van de auto was al na 3 kwartier leeg en dus moesten we weer een lader zoeken. Dit was geen snellader, dus duurde het lang voor we weer verder konden. Na pakweg 100 km was ie weer leeg en troffen we een kapotte lader, waardoor we uiteindelijk maar net aan op tijd waren in een dorpje. Onderweg hadden we na de regen ook nog sneeuw. Was best mooi om te zien, maar de weg werd glad en het werd in de auto koud (want de verwarming ging uit om accu te sparen). In het dorpje Pisticci moesten we een heel stuk naar boven wandelen. Het eerste restaurant wat we vonden was vol, het tweede had gelukkig plek. Het was nogal chaotisch, er was een bruiloft in de ene hoek, een verjaardagsfeestje in de andere hoek en boven zat een hele groep luidruchtige pubers. Aan de wand hingen 2 grote schermen met tv. We zaten met z’n zessen dus volop tussen de locals, maar eerlijk gezegd was het best vermakelijk. En, niet onbelangrijk, het eten was heerlijk. Puur en echt Italiaans. Na het diner gingen we de auto weer in. We konden dit keer ietsje verder dan verwacht, maar moesten toch nog een stop maken. Inmiddels waren de kinderen gelukkig in slaap gevallen, dus die hadden daar niet zo’n last van. Wij waren inmiddels ook doodmoe en dan duurt een uur laden echt lang. Tegen 2 uur kwamen we pas bij het appartement in Lecce aan. De eigenaar kwam gelukkig voor ons uit bed, zodat we snel naar binnen konden. We zijn meteen gaan slapen.
Zondag
Ondanks het vrij harde bed had ik best aardig geslapen. Ik werd gewekt door een zonnestraal en dat stemde me positief. We hebben flink uitgeslapen, dat hadden we allemaal nodig. Daarna gingen we Lecce in. We bekeken wat bezienswaardigheden en ontbeten bij Doppio Zero. Een terras met zon, heerlijke koffie en een geweldig ontbijtje. Oa Pasticcioto, specialiteit van Lecce. Een soort puddingbroodje, maar dan met zanddeeg. Wat wil je nog meer na van die enerverende eerste dagen? Toen we klaar waren gingen we naar de auto en reden naar Brindisi. Daar moest de auto sowieso weer aan de lader. Wij vonden het een beetje tegenvallen als stadje. Daarna reden we naar Ostuni. Een schitterend wit dorpje, te midden van de olijfgaarden. Echt Italië! Ook Locorotondo was mooi, maar inmiddels was het aan het schemeren. De kinderen hadden trek en de auto moest weer aan de lader, dus vonden we een leuk tentje om te borrelen. Daarna zaten we zo vol, dat we terug in Lecce alleen nog maar plek hadden voor een toetje. Yuren wilde heel graag tiramisu, dus zo geschiedde. Inmiddels zijn we terug in het appartement en schrijf ik dit weekoverzicht af. Dit was een fijne dag. Morgen weer nieuwe avonturen!
