Zo’n week voor je op vakantie gaat is het altijd druk. Ik had het gevoel de hele week te rennen en vliegen: dingen op school, juffen/meester cadeautjes regelen, werk, wassen en inpakken, PCR testen doen etc. Gelukkig konden we vrijdagavond vertrekken en is alles goed gegaan, al was er nog wel een onverwachte gebeurtenis aan het begin van de vakantie die erg heftig was.
Inhoudsopgave
Maandag
Na een ochtendje werk reed ik naar Café du Midi, waar ik met de intervisie groep van mijn werk had afgesproken om het jaar af te sluiten met een gezellige lunch op het terras. Het was een gezellige lunch en superleuk om al mijn collega’s weer eens te zien na al die maanden online vergaderen. Eind van de dag reed ik nog even naar de sportschool en ik ging vroeg naar bed, want ik was moe.
Dinsdag
Ik ging naar mijn werk toe, want had nog een gesprek met mijn leidinggevende. Na dit gesprek had ik nog wat belafspraken waar ik mee aan de slag moest. Maik was op zijn werk en ik moest tussendoor ook de kinderen van school halen. Met Yuren moest ik naar de gemeente om zijn nieuwe ID kaart op te halen en ik ging ook nog even hardlopen. In de wijk zijn weer volop rioolproblemen, ze waren er de hele dag mee bezig. Gelukkig bij ons niks dit keer.
Woensdag
We hadden een strakke planning, die voor mij begon met werk en later schoonmaken. Maik moest plotseling mijn moeder ophalen van het station in Dordrecht. Zij was onderweg vanuit Zeeland naar ons, maar de trein reed wegens een tunnelbrand niet meer verder. Toen ze er was, moesten Maik en ik naar school voor het afscheid van de oudste kleuters in de tuin bij school. Daarna gingen mijn moeder, Fee en ik naar Voorburg om bij Fee gaatjes te laten prikken in haar oren. Dat kreeg ze van mijn ouders en ik had beloofd dat dat aan het eind van dit schooljaar mocht. Helaas was de juwelier die ik had uitgekozen (omdat ze daar 2 gaatjes tegelijk prikken) dicht, dus moesten we uitwijken naar een andere die één voor één prikte. Na het eerste gaatje ging ze heel hard huilen, dus dat was even lastig. Gelukkig liet ze het volgende gaatje wel prikken en na een uur kon ze weer lachen. We hebben ook nog ergens geluncht.
Donderdag
Een hectische dag. Mijn moeder was blijven slapen, ik moest haar na het ontbijt naar het station brengen. Ondertussen kwamen er nog allerlei werktelefoontjes waar ik iets mee moest. Vervolgens ging ik naar de school van Fee, want zij ging over het bruggetje. Dat is een ritueel op de Vrije School als kinderen naar de eerste klas (groep 3 gaan). Voor Fee is het nu zover! Het was kort, maar leuk dat ouders toch even konden aansluiten. Daarna in volle vaart naar het strand, waar ik een teamuitje had (sportieve spelletjes) en een lunch. Helaas moest ik wat eerder vertrekken, want Sterre en ik hadden een PCR test om te kunnen vertrekken richting Duitsland & Polen. Laat op de avond kregen we daar gelukkig al uitslag van: negatief. Had ook niet anders verwacht, maar je weet het niet zeker he?
Vrijdag
Deze dag werd een race tegen de klok. Ik had een enorme to do list die ik af wilde hebben voor 6 uur ’s avonds, omdat we dan op vakantie zouden gaan. Globaal stond daar op: sporten, soep + focaccia maken, schoonmaken en inpakken. Ik begon dus ook in de sportschool, de laatste keer voorlopig. Daarna zorgde ik dat het avondeten vast klaar stond en toen ging ik aan de slag met schoonmaken en inpakken. Uiteindelijk lukte het me allemaal nog ook, maar ik heb geen seconde gezeten. Maik was om 18.00 uur thuis. We aten soep met brood in de tuin, Maik deed de koffers in de auto en om iets over zeven vertrokken we richting Bremen. De reis ging heel voorspoedig. Iedereen was gezellig in de auto. We stopten tussendoor even kort bij een benzinepomp en reden toen in 1 ruk door naar ons hotel in Bremen, waar we rond 23.00 uur waren. Als die voorspoed een voorbode was voor de hele vakantie, dan zou ik daarvoor getekend hebben. Helaas was dat het niet…
Ambulance
De koffers gingen uit de auto en Maik ging de auto parkeren, terwijl ik met de kinderen vast naar de hotelkamer ging. Ik was bezig de kinderen in bed te krijgen, toen Maik mij belde. Ik hoorde meteen dat het niet goed met hem ging. Hij praatte sloom, alsof hij dronken was, en klonk warrig. Ik hoorde iets over vallen, bloed en een ambulance en of ik kon komen. Alleen al de rust in zijn stem machte niet met de situatie. Snel vertelde ik Sterre dat ik even naar beneden moest, omdat papa gevallen was en zei dat zij de kinderen verder op bed moest leggen. Daarna rende ik 6 trappen naar beneden en trof Maik in de lobby van het hotel aan. Hij zweette en zag lijkbleek. De baliemedewerker vertelde mij in het Engels het verhaal: Maik was binnengekomen met bloed aan zijn vingers, was onwel geworden en flauw gevallen. De baliemedewerker zag het gebeuren en kon hem opvangen. Daarna was direct een ambulance gebeld, maar Maik was wel weer bijgekomen en had mij daarna gebeld. De ambulance was er vrij snel en zij hebben Maik helemaal onderzocht, van hartfilmpje tot bloedsuiker. Omdat er niemand bij was geweest, was het eerst niet helemaal duidelijk waarom hij gevallen was. Na verloop van tijd knapte Maik gelukkig op en kon hij goed vertellen dat hij over een richeltje van de stoep was gestruikeld. Hij had dat in het donker niet gezien en viel zo voorover hard op de grond. Daarbij had hij vooral zijn zij en zijn vingers bezeerd. Twee vingers lagen behoorlijk open, waarvan 1 vinger gehecht moest worden.
Ziekenhuis
De amublancebroerders wilden hem toch graag meenemen naar het ziekenhuis. Hij had een tetanusprik nodig, zijn vinger moest gehecht en ze wilden voor de superzekerheid ook een echo maken van zijn buik, omdat hij daar ook flink op gevallen was. We overlegden even en besloten dat ik beter bij de kinderen kon blijven. Maik zou met een taxi naar het hotel kunnen komen. Zo geschiedde. Terug op de kamer vertelde ik de kinderen het verhaal. Zij waren natuurlijk helemaal hyper en zelf zat ik ook vol adrenaline. Rond 1 uur vielen de kinderen gelukkig wel in slaap. Een uur later was Maik terug. Uiteraard hebben we die nacht heel kort geslapen. Denk maar 3 uurtjes ofzo. Maar dankbaar dat Maik geen hersenschudding bleek te hebben en er redelijk vanaf leek te zijn gekomen.
Zaterdag
We waren vroeg wakker, Maik vanwege de pijn overal, ik vanwege de warmte in de hotelkamer (er was geen airco). We besloten eerst maar eens te douchen en te ontbijten. Daarna voelde Maik zich goed genoeg om Bremen te verkennen, dus dat deden we ook. Eerst liepen we nog wel even naar de plek van zijn val, Maik wilde zelf ook graag zien wat dat nou precies was. Inderdaad een richeltje met stoeptegels die door de wortels van een grote boom wat omhoog waren gekomen. Bremen is een leuke stad, ik zal daar apart nog een blog over schrijven. De kinderen hadden vooraf het sprookje van de Bremer Stadsmuzikanten gekeken en dat gietijzeren beeld, wat op de markt staat, gingen we natuurlijk ook zoeken. Het was twintig minuten lopen vanaf het hotel voor we in het gezellige centrum waren. Alle bezienswaardigheden liggen vrij dicht bij elkaar. We wilden eigenlijk ook nog naar de haven, maar daar was geen tijd meer voor, vanwege de PCR test die maar 48 uur geldig was. Rond de lunch stapten we dus in de auto en reden we door naar de Poolse grens.
Szczecin
Het was nog ruim 5 uur rijden tot aan Szczecin, waar we gepland hadden te gaan slapen. Onderweg natuurlijk file, waardoor het spannend werd of we de grens op tijd zouden halen, maar dat lukte. Overigens zijn we de hele weg nergens gecontroleerd. In de auto boekte ik via booking.com nog even snel een hotel/appartement in een buitenwijk en daar waren we rond kwart over 6. De kamers werden verdeeld (kids apart, wij apart) en dan de auto in om een leuk restaurantje te zoeken. Szczecin bleek een heel gezellige studentenstad met een fijne sfeer en heel wat leuke restaurantjes. We wilden eigenlijk gaan eten bij een stadsbrouwerij, maar daar vonden we degene die ons te woord stond zo onaardig doen, dat we ter plekke besloten om iets anders te zoeken. Uiteindelijk kwamen we terecht bij Niebo, wat “hemel” betekent. Een Italiaans restaurantje wat verder van het centrale plein, maar lekker op het terras in de zon, superaardige bediening en het eten was met recht “hemels”. Dik genieten dus, daar ontstond het echte vakantiegevoel. Zo blij dat we toch gewoon gegaan zijn en ons niet bang hebben laten maken door corona-regeltjes. Onze eerste indruk is dat het in Polen heel relaxed is allemaal. Mondkapjes zijn in openbare ruimtes verplicht, maar deze avond in de stad zagen we er niemand mee.
Zondag
Na een goede nacht, we hadden immers wat in te halen, werden we wakker in het appartement. Er zit een supermarkt naast en er is een keukentje, maar we vinden het leuker om een hip tentje in de stad te zoeken en daar te ontbijten. Dat vonden we op Tripadvisor: Spotkanie, wat “Ontmoeten” betekent. Het was er superdruk en we moesten dus een poosje wachten voor er plek was. Gelukkig waren er fonteintjes voor het restaurantje, zo hielden Fee en Lenthe het wachten ook vol. Na ongeveer 20 minuten wachten was er plek en zaten we heerlijk in de zon te genieten van een heerlijke smoothie en pancakes, havermoutpap en toast met ei en bacon. We wilden eigenlijk naar de Poolse Sahara, maar we konden niet goed vinden waar we nou precies moesten zijn daarvoor. We besloten via Kolobrzeg naar de kustplaats Leba te rijden. In Kolobrzeg stopten we om even naar het strand te gaan voor de jongste 3. Die wilden graag zwemmen en met zand spelen. Helaas was het er superdruk rondom de Pier, waardoor we zijn uitgeweken naar een rustiger strand met minder mensen. Wat dat betreft lijkt Covid hier echt niet te bestaan, maar wij vermijden toch liever nog mensenmassa’s als het kan.
Strand & Leba
De kinderen genoten best wel van het strand, Sterre had wifi dus die was ook blij. Er stond wel een flinke wind, dus van zwemmen kwam het niet. Te gevaarlijk, er hing ook een rode vlag en de lifegard sprak iedereen aan die het water in ging. Ik had mijn camera mee, dus heb lekker foto’s gemaakt van de kinderen en van meeuwen 🙂 Daarna nog 2 uur rijden naar het appartement in Leba. Dat ging niet goed. We hadden gereserveerd in de auto, best een leuk plekje aan het strand. Het was ook bevestigd en er stond dat er een kluis zou zijn met de sleutel erin. Die kleur was er inderdaad, maar zat op slot en dus konden we niet bij de sleutel. De eigenaar was onbereikbaar. Na een half uur was ik het zat en heb ik de boel geannuleerd en aangegeven dat ik mijn geld terug wil, omdat er niemand bereikbaar was. Daar is verder nog niet op gereageerd, maar we zullen zien. Ik had geen zin om er uren tijd aan te verspillen. Krijg ik m’n geld niet terug, dan is het jammer. Nu hebben we een appartementje op een camping. Niks bijzonders, maar 6 bedden, eigen sanitair en schoon, dus prima. De kinderen vinden het trouwens heel leuk, want er is een groot voetbalveld en een leuke speeltuin vlakbij. Ze vragen al of we er nog een nachtje kunnen blijven.
Centrum Leba
Na het inchecken reden we met de auto naar het centrum van Leba. Daar aten we bij een restaurant aan het water. Tijdens het dessert raakten we in gesprek met een Poolse man met dochter, die nog allerlei tips voor ons hadden en ook precies konden vertellen hoe we bij de Poolse woestijn kunnen komen. Dat gaan we dus morgen nog doen. Leba is trouwens behoorlijk toeristisch, ook hier was het vanavond erg druk toen we naar het restaurant liepen. Ook zitten er allerlei hysterische pretparken en dino parken. Eigenlijk niet echt iets voor ons, wij worden blijer van achteraf dorpjes met kleine, lokale restaurantjes. Morgen is het maandag en we zullen zien waar we dan terecht komen. Mogelijk rijden we in de middag door naar Gdansk.
