Dat ik mezelf heb aangemeld voor tennisles had niets te maken met het oppakken van een vroegere hobby, mijn interesse in een balsport of houden van competitie. Het gebeurde meer op het moment dat ik besefte dat de eerste (beste?) helft van mijn leven erop zit. En de vraag wat ik nu moet gaan doen met de tweede (aftakelende?) helft.
Op het moment dat de midlifefase (crisis is een misschien wat zwaar woord) begon, kwam de ‘tennisleraar’ in mijn leven. Goed gespierd lijf, volle bos haar, lekker bruin, volledig rimpelloos en een fantastische tandpasta glimlach……. Need I say more? Of heb je al een beeld voor je?
Ja, deze midden twintiger leeft in die fase van ongekende vrijheid. Er is genoeg geld, geen ingewikkelde verplichtingen en moe is iets wat je nog niet voelt. Nog een leven vol keuzes. Dit alles bracht bij mij de bal behoorlijk aan het rollen …… ’s nachts dan………..
Daar sta ik op de tennisbaan in een strak, minuscuul rokje, zwetend van de inspanning. En wachtend op een vervolg. Ik hoor al snel zijn voetstappen naderen. Hij staat nu vlak achter mij. De spanning is om te snijden. “Pak die ballen, Syl”, hoor ik hem zeggen. “Kom maar, kom maar”, roept hij van dichtbij. Hij staat vlak achter mij met zijn ballen in de hand. Mijn lichaam buigt zich nog meer naar voren. Hij kermt: “Ja, nu Syl”. Ik draai mij om. Hij heeft wat ik nodig heb en hij weet het ook. “Het past echt, zegt hij bemoedigend”. Ook ik zie dat het past. Happend naar adem, grijp ik naar zijn ballen. Eén bal om mee te slaan en de ander om op te bergen ………………in de putten van mijn achterbenen. Voor straks als ik de ‘bal mis sla’……………….
Nat van het lachen word ik wakker, want ik weet het. En hij weet het ook. Ik ben niet meer dan een deel van zijn inkomen. Toch interesseert mij dat geen bal, want die nachtelijke tennisdromen is iets wat ik nog heel lang kan doen in de tweede helft van mijn leven.
De ballen,
Syl
