Het nieuwe jaar is bij mij begonnen. Zonder goede voornemens.
Natuurlijk heb ik dat ooit wel gedaan hoor. Zo wilde ik graag op 2 januari geen chocolade meer eten, maar dan was het net overal in de aanbieding. Of op 3 januari was ik klaar om meer te gaan sporten, maar helaas het hele gezin geveld door de griep. Dan op 4 januari maar stoppen met piekeren… Maar ja, hoe kom ik dan mijn tijd door…?
Zo was ik laatst met een groepje vriendinnen uit eten. We hadden elkaar al even niet gezien, dus er viel genoeg te kletsen over wat er de laatste tijd allemaal was gebeurd. Zo aan het einde van de avond vroeg ik waar iedereen dacht te zijn over vijf jaar.
Het verbaasde mij dat niemand daar echt over na hoefde te denken. Iedereen leek nog genoeg doelen te hebben (en dat al met de leeftijd richting de veertig). De één wilde nog graag een man en een gezin, de ander had zin in een studie, weer een ander had heel veel werkambities. Terwijl zij steeds harder gingen praten, leken de stemmen voor mij naar de achtergrond te verdwijnen en namen mijn gedachten het over.
Als jong ding had ik grote plannen, warme dromen en een doelgericht leven. Nu twintig jaar later had ik dat niet meer. Of wat er iets anders voor in de plaats gekomen? Was dat erg? Waarom had ik niet wat mijn vriendinnen wel leken te hebben? Waar wil ìk eigenlijk zijn over vijf jaar?
Was dit een beginnende depressie? Een midlifecrisis? Ik had er geen antwoord op, want mijn naam werd geroepen en nu was ik aan de beurt voor de ‘over vijf jaar ‘ vraag.
Ik keek iedereen aan, ik stotterde, stamelde, liet een stilte vallen (voor de mensen die mij kennen weten dat dit erg ongebruikelijk is) en probeerde vervolgens tot een zinvolle zin te komen…
“Goh, als ik jullie zo hoor, lijk ik totaal te falen”. “Ik heb niet zoveel ambities meer gericht op grote dingen buiten mijn gezin om”, zei ik wat plompverloren.
Tja, ik probeer gewoon elke dag de beste versie te zijn van mezelf. En dat is al een hele ambitie an sich.
Als ik dan toch 2 januari chocolade koop ben ik een goede versie mezelf (chocolade en ik van gaan gewoon goed samen). Als ik op 3 januari zorg voor mijn zieke gezin, dan ben ik een betere versie dan Syl in sportkleding. Als ik op 4 januari moet lachen om al die honderden smoezen die ik in een minuut kan bedenken, om maar iets niet te hoeven gaan doen, dan ben ik de beste versie van mezelf. Ik zie die smoezen als creatieve ideeën. Ik ben ongelooflijk goed in dingen bedenken. Om nieuwe plannen te maken… zolang ik het maar niet hoef uit te voeren.
Daarom heb ik op de terug weg de meiden toch nog even een appje gestuurd. Dames, over vijf jaar zou ik best vloeiend Spaans willen spreken.
Wat een voornemen van mij om weer eens een plan te bedenken… Ik ben benieuwd wat ik in vijf jaar tijd allemaal kan bedenken.
Wordt vervolgd.
