Er wordt wel gezegd dat alles wat je aandacht geeft groeit. Het kan letterlijk bedoeld zijn of figuurlijk. In ieder geval is het voor mij nìet van toepassing op één dag in het jaar. Dan heb ik het over mijn verjaardag.
Laat ik wel even duidelijk maken dat ik die dag ook zie als een gewone dag. Mijn kinderen denken daar echter totaal anders over. Zij pakken zo’n gelegenheid direct. Op zich mooi, maar de hele organisatie zou dan in principe op de schouders van mijn man moeten rusten. Hij heeft brede schouders, maar verjaardagen vallen daar net buiten.
Mijn verjaardag is een dag vol karakter. Mijn man weet de datum (nog net), doordat ik deze regelmatig noem, maar op één of andere manier is de dag er altijd eerder dan zijn to do-lijst voor die dag. Daarom heb ik bij voorbaat de ontbijtboodschappen al gedaan, de slingers op gehangen en ligt er al een reservecadeau klaar.
De ochtend begint met een humeurige man, die zich naar de keuken worstelt. Daar staan twee kinderen met veel ideeën klaar, zonder de handigheid te hebben van het kunnen uitvoeren. Mijn dochter wil het zus, mijn zoon wil het zo en mijn mans wil is, dan per direct, wet. Ik hoor de felle discussies en een hoop gehuil. Daarna krijg ik voor het ontbijt drie chagrijnige gezichten en een dienblad vol plakkerig jus d’orange vlekken, (het glas was namelijk gevallen), een aangebrand broodje (tijd van de oven stond verkeerd ingesteld) en flauwe koffie (want ze hadden geen nieuwe koffiepad in het apparaat gestopt). Vervolgens lukt het zingen ze ook niet, want er ontstaat ruzie over welk liedje er eerst gezongen moet worden. Dan maar de cadeautjes. Mijn man geeft standaard eerst de bon, dan zegt hij dat ik het mag (moet) ruilen en vervolgens krijg ik het overhandigd in een plastic zak. Hij wist namelijk het inpakpapier niet te liggen. De kinderen hebben meestal tekeningen gemaakt. Wat ik erg leuk vind, maar ze zijn te verdrietig om dat te horen, want ze vinden dat ze te weinig hebben gemaakt voor mij.
Ik probeer ondertussen iedereen gerust te stellen. Ik zeg natuurlijk dat ik geniet, dat het niet om de cadeautjes gaat, maar om de aandacht en dat ik mij enorm verheug op de dag. Lekker taart eten en dan……vast nog een verrassing. En jawel,…… hun gezichten klaren op, want ze hebben iets heel leuks bedacht.
“We gaan zwemmen”, zegt mijn man vrolijk. “Als jij dan de spullen pakt”, zegt mijn man vervolgens, “dan … dan… ga ik even het journaal kijken. Ik heb het zo druk gehad met alles”. “Nou”, zuchten de kinderen mee. En weg zijn ze alle drie…. Daar zit ik dan op het bed dit moment te overdenken. Wat een karakters. Ze moeten toch weten dat zwemmen en ik net zoiets is als zout in je koffie drinken. Maar vooruit …ik pak de moederrol weer op. Opruimen, zwemspullen inpakken. Ja, ik voel mij weer als een vis in het water.
