Nu Sint weer in aantocht is, is het hier in huis één gelovige tegen drie ongelovige. Vorig jaar was de stand nog anders. Ook al zat mijn dochter al in groep 5. Ze geloofde nog heilig.
Toen het dan ook weer tijd was voor de aankomst, het eten van kruidnoten en de schoen zetten was het één en al spanning.
Echter, ik zat toch wel met het dilemma over het grote geheim. Moesten wij het haar vertellen? Zou ze het horen van klasgenoten? Of moesten we nog mee in het spel?
Terugdenkend aan het moment dat mijn moeder vertelde dat hij niet bestond, stortte mijn wereld in. Als goedgelovige was ik zo intens verdrietig geweest. Er was dus niet ergens een man die onvoorwaardelijk van mij hield? Het was, voor mijn gevoel, één illusie, veroorzaakt door mijn ouders. Dat er nog meer illusies in het leven zouden volgen bleef mij op dat moment nog gespaard. Maar goed, dit was al heftig genoeg.
Hoe zou het zijn voor mijn dochter?
Daar kwam ik de volgende dag achter. Ze ontdekte dat het handschrift op het schoencadeautje toch wel erg leek op mijn handschrift. Natuurlijk heeft ze al veel vaker vragen gesteld, maar een beetje ontwijken en we pakten de Sintdraad weer snel op. Echter nu…….. bleef ze vragen stellen. ‘Lieverd, het is ook mijn handschrift’, hakkelde ik.
‘Oh, geeft de Sint de cadeautjes aan jou, mama’? vroeg ze. Ik had nog kunnen liegen hè, maar ik koos ervoor om te zeggen dat ik de cadeautjes kocht. ‘Oh, geeft de Sint dan geld aan jou’?, vroeg ze verder. ‘Was dat maar waar’, wrong ik wat uit mijn mond. Ik keek haar aan, vroeg of ze bij mij wilde komen zitten. Het was tijd voor HET gesprek over de waarheid.
En het was geen mini Syl. Ze nam het goed op, stelde heel veel vragen. Alsof alle jaren Sinterklaas aan haar voorbij flitste en dat ze dat monteerde in haar hoofd. Om vervolgens te ontdekken dat ze graag mee deed in het toneelstuk van Sinterklaas.
Niet veel later kwam mijn man kwam thuis. Ik zat met een brok in mijn keel mijn tranen te bedwingen en zij vroeg doodleuk of hij het ook wel wist van Sinterklaas. ‘Natuurlijk’, zei hij nuchter als altijd, ‘en het werd eens tijd dat jij het nu ook weet’.
’s Avonds stelde mijn man voor om het ook aan onze jongste te vertellen. Dan kunnen we over gaan naar Kerst. Dit ging mij allemaal een beetje te snel. Was daar trouwens niet een passende gedachte bij? Als God een deur sluit, dan opent Hij een raam? De stand is in dat geval nog drie tegen één.
En wie die ene is, dat houd ik nog even geheim…
Heerlijk avondje, allemaal
Syl
