Vijf dagen voor we vertrokken kwamen de verhuizers om al onze spullen in te pakken en mee te nemen. Er viel een enorme last van mijn schouders toen het achter de rug was! Die laatste dagen in Noorwegen hebben we besteed aan het schoonmaken van ons huis, uit eten met vrienden, en afscheid nemen. Onze laatste avond brachten we door in het Rica hotel op het vliegveld, zodat we langer konden slapen en nergens naar om hoefden te kijken.
En toen was het zover: de reisdag. We checkten al onze bagage in, en stapten in het eerste vliegtuig dat ons van Stavanger naar Amsterdam zou brengen. Ik was nog een beetje zenuwachtig dat de oudste ziek zou worden, maar alles ging goed.
Na drie uur op Schiphol begon het tweede – en langste – gedeelte van de reis: Amsterdam-Kuweit-Dammam. We vlogen met KLM World Business Class, wat een luxe, wat een prettige manier om te reizen! We werden allemaal verschrikkelijk verwend door de lieve stewardessen. Uiteindelijk kwamen we om 23:15 aan in Dammam. We renden zowat naar de paspoortcontrole, met de waarschuwing in ons achterhoofd dat we 4 uur wachten voor de boeg hadden. Dat was niet overdreven: er stonden al ontzettend lange rijen. En het ging allemaal heel langzaam.
Daar stonden we dan: een slapend peutertje in een drager op de rug van mijn man, een kleuter die vreselijk moe was en het zo heet had, en een mama die ook eigenlijk niet meer kon staan van vermoeidheid. Na een uur wachten waren we pas 2 meter opgeschoven in de rij, en hadden we nog 15 meter rij te gaan. De man voor ons draaide zich toen naar ons om, en adviseerde mijn man om naar voren te lopen en te vragen of wij voorrang konden krijgen omdat we met 2 kleine kinderen waren. Geluk was aan onze zijde: we troffen de vriendelijkste douanebeambte die je je kan voorstellen en zo mochten we vooraan komen staan! Nadat we onze vingerafdrukken hadden achter gelaten en onze visa waren bestudeerd konden we doorlopen. Toen het ophalen van de bagage en vervolgens werden we opgevangen door iemand van het bedrijf, die ons naar het kantoor op het vliegveld gebracht. Hier kregen we uitleg over de eerste dagen en hoorden we dat op ‘onze’ compound geen huizen beschikbaar waren. We wonen nu dus tijdelijk op een andere compound. Nadat we de paspoorten hadden ingeleverd voor aanvraag van verblijfsvergunningen, werden we met twee taxi’s (één voor ons, één voor alle bagage) naar ons huis gebracht. Om half drie stapten we de koelte van ons huis in, opgelucht dat we er waren.
