Met 31 weken zwangerschap belandde ik in het ziekenhuis. Al een week lang had ik erg veel last van harde buiken die niet weg gingen, en die opkwamen zodra ik iets ging doen. Die bewuste maandag verloor ik de hele dag door kleine beetjes vocht, en gingen de harde buiken over in lichte weeën. Ik maakte een afspraak bij mijn huisarts, waar ik meteen terecht kon. Zij testte of ik nog steeds vocht verloor, wat het geval was. Ik moest meteen mijn man bellen, zodat hij voor de kinderen kon zorgen. Mijn huisarts begon rond te bellen naar de ziekenhuizen in de buurt. Na anderhalf uur vond ze een plekje voor mij in een ziekenhuis op een uur rijden, het enige ziekenhuis dat zorg kon bieden voor het geval de baby geboren zou worden met deze termijn.
De weeën waren ondertussen heftiger geworden, terwijl ik op een bed lag te wachten tot de ambulance zou vertrekken.
Angstige uren en vele onderzoeken later, werd gelukkig duidelijk dat baby het nog goed maakte, en het vocht geen vruchtwater was. Ik kreeg weeënremmers, antibiotica en twee injecties in mijn been met steroïden, om de longen van de baby te rijpen.
Daar lag ik dan, alleen, in een gewoon Saudi ziekenhuis, zonder mogelijkheid om mijn telefoon op te laden zodat ik mijn man kon bellen, elke keer als ik de gang op moest moest ik mijn abaya aantrekken over mijn infuus, en het was zo eenzaam. Het was verschrikkelijk.
De weeën verdwenen gelukkig, en een uitgebreide echo liet zien dat de placenta, de navelstreng en de baby allemaal helemaal in orde waren, en ook dat ik voldoende vruchtwater had. Nadat ik nog wat langer onder observatie in het ziekenhuis had gelegen, kon ik gelukkig weer naar huis.
Ondertussen ben ik 35 weken zwanger, en kijk ik uit naar de geboorte van ons laatste kindje. Nog 2 weken en een beetje, dan is het zover. Het dekentje dat ik voor de baby haakte is klaar, de kleertjes zijn gewassen.
Deze laatste weken geniet ik nog even van mijn hervonden vrijheid, aangezien onze peuter gister voor het eerst naar de peuterschool is geweest. Hij gaat nu vier ochtenden in de week, twee uurtjes per dag. En wat is hij trots, en ultiem gelukkig. Nu is hij ook groot, net als zijn broer!
Ook wil hij nu geen luier meer aan, want ‘grote jongens die naar school gaan, poepen op de wc, mama’. Zou het zo zijn dat hij nog net voordat de baby komt, zindelijk wordt? Zou een mooie bonus zijn!
Daar zit ik dan, voor het eerst in ruim 6 jaar, zonder kinderen, een kop thee te drinken in een lunchtentje. Deze laatste twee weken ga ik daar nog even heel hard van genieten!
Moira
