Als je het voor het kiezen had zou je het liefst willen dat je kind geen bril hoeft. Toch? Ja, laten we eerlijk zijn, ik denk dat iedere ouder diep down bang is dat zijn of haar kind gepest zal worden om een bril. Gelukkig blijkt dat bij mijn dochter, en voor zo ver ik het kan beoordelen ook bij de andere kinderen op school, niet het geval te zijn. Het is iets wat wij denken, of vrezen, maar waar ze zelf nog niet mee bezig zijn. Gelukkig maar.
Dik drie jaar heeft ze er nu één. Vanaf haar vierde al. Na de laatste jaarlijkse controle bleek de cilindersterkte te zijn veranderd en dus was het tijd voor een nieuwe bril. Dat kwam mooi uit, want inmiddels was ze met haar 7 jaar ook wel een beetje Hello Kitty-af.
Hadden we haar vorige bril bij een speciale kinderbrillenwinkel gekocht, nu vond ik dat niet meer zo nodig. En dus fietste ik met de kinderen naar een winkelstraat waar maar liefst drie brillenzaken van bekende ketens op een rij zaten. Ze paste het ene na het andere montuur.
Ze mocht zelf kiezen, maar los van een niet extreem hoge prijs waren er wel een paar dingen van belang. Vooral grotere glazen, zodat ze er niet steeds overheen zou kijken, zoals ze bij haar oude bril deed. Ook wilde ze niet meer zo’n bril met van die neusdingetjes. Dat zat niet lekker en bovendien bleef haar haar daar vaak in vast zitten.
Er stonden veel hippe donkere monturen. Maar ook felgekleurde. Steeds pakte ze de roze er als eerste uit. Hardop zei ze wat ze ervan vond: stom, stom, stom, leuk, nee, ja, stom, stom, leuk. Ze had duidelijk haar eigen smaak.
Bij Eye Wish, de derde winkel, hadden we beet: ‘Die wil ik!’ Ook al wilde ik nu wel eens tegen iets anders aankijken dan paars, en ook al vind ik turkoois en legergroen heel mooi bij haar staan, het werd toch weer een paarse. Een nog prominenter paarse zelfs. Met gele poten. Maar zíj moet hem op, dus zij moest er blij mee zijn. Des te lekkerder voelt ze zich ermee. En hij staat supertof!
De alleraardigste brillenverkoper bekeek de bril op Bo’s neus. Hij moest even iets opmeten.
‘Je hebt mooie ogen!’ zei hij.
Bo lachte verlegen. Mooie ogen heeft ze zeker. En die wimpers!
Het was niet zo’n dure bril, dus dat was een meevaller. Hoe zat het eigenlijk met de vergoeding? De winkelmedewerker belde meteen. Met Bo’s zorgpasje in zijn hand checkte hij bij mijn verzekeraar wat er eventueel vergoed zou worden. Het was meer dan 3 jaar geleden dus via mijn aanvullende verzekering kreeg ik 100 euro terug. Meer dan het montuur kostte. Fijn!
Hoewel… we waren nog niet klaar. Wilt u ontspiegelende glazen? Eh ja. Wilt u met een kraswerende laag ? Eh ja, dat ook. Wilt u met supercleaner, zodat de glazen minder snel vies worden? Eh… ja. Wilt u een verzekering voor als hij kapot gaat, dat raad ik bij kinderen zeker aan. Eh… denk denk. Of voor als hij gestolen wordt of kwijtraakt. Eh… Want als u zelf weer een nieuwe moet kopen, dan… Eh ja. Kassa! En zo werd het -ketsjing!- toch nog 300 euro. Nou ja, min die honderd dan.
Ik vind het toch altijd zo lullig hè: dan heb je al slechte ogen, dat is al pech, en dan moet je nog betálen ook. Zelf draag ik al meer dan 20 jaar contactlenzen, a 300 euro per jaar. Wat je daar allemaal wel niet voor had kunnen doen, denk ik dan. En waar je dan allemaal wel niet naartoe had kunnen reizen… Maar ja.
Als je al dat moois niet kunt zien is het ook zo zonde. 😉
Fotografie: Denise Miltenburg
Volg ons!
Volg Hip & Hot Blogazine via Social Media en blijf op de hoogte van de leukste tips voor ouders en kinderen!
facebook.com/hipenhotmagazine
twitter.com/hipenhot
instagram.com/hipenhot
pinterest.com/hipenhot
