Column Anouk goes Down Under

We voelden ons avontuurlijk. Of we moesten dat zijn van onszelf want ‘nooit een avontuur uit de weg gaan!’, dat zeiden we altijd tegen elkaar.
Als we iets nieuws bestelden in een restaurant of die keer dat we met onze dochter van toen twee en zoon van zes maanden naar Zuid Afrika op vakantie gingen.

Dat was ook wel spannend en avontuurlijk maar bijna mijn hele familie woont in Zuid Afrika en we logeerden bij mijn nicht. Oh, en mijn ouders en zusje en zwager waren er ook toen wij er waren, om af en toe op de kinderen te passen.

Groots en meeslepend leven, dat was wat ik wilde. Zo lang als ik mij kan herinneren wilde ik dat. Ik koos er zelfs mijn beroep op uit: drama docent. Want als het niet groots en meeslepend ís dan kan ik het in ieder geval zelf groots en meeslepend maken door een episch liefdesdrama te regisseren of de bestorming van de aarde door buitenaardse wezens na te spelen ofzo.

In juli 2013 zaten we samen in de tuin van ons prachtige vakantieadres in Toscane en spraken we naar elkaar uit dat het wel een mooi idee was om te doen, de wereld zien, de kinderen de wereld laten zien, ze Engels te leren. Je vooral niet laten leiden door angst voor het onbekende en dát vooral willen meegeven aan de kinderen. Gewoon doen! ‘Ok, we doen het gewoon…’

‘Gewoon’, er was niets ‘gewoons’ aan, weet ik nu.

We vertelden het onze omgeving, maar het bleef nog lang onzeker wanneer en zelfs óf we zouden vertrekken, want het visum was nog een onzekere factor.
Wanneer zeg ik mijn baan op? De school en de kinderopvang? Ons eigen huis, wat moet daar dan mee? Genoeg factoren waardoor ik in Nederland nog dacht ‘nee, niet doen! Dit is meer avontuur dan ik aan kan!’. Maar dat stemmetje in mijn hoofd bleef zich herhalen ‘nooit een avontuur uit de weg gaan. Nooit, nooit, nooit…’

Van Sinterklaas kregen we ons visum en de dag nadat onze dochter vijf werd, 7 januari 2014 zaten we in het vliegtuig.

Sydney, Australië, wij zijn jullie nieuwste bewoners!