Bloesems in bloei

Al jaren fiets ik vaak langs het Haagse Sweelinckplein. Meestal zit er wel iemand op één van de bankjes. Oude mensen, verliefde pubers, mensen met kinderen, of gewoon iemand lekker even alleen. Met een krant of broodje, voor een momentje rust. Voorheen ging ik er ook vaak even op een bankje zitten. Ik woonde er vlakbij.

Genietend van de zon, een boek (toen ik daar nog tijd voor had), gelukzalig dromend over het wonder in mijn buik, balletje overgooiend of bellen blazend met een peuter en kleuter. Mijn kinderen zetten er zelfs hun eerste stapjes! De eerste in de zomer en de tweede in de winter.

Die stapjes oefende en filmde ik vaak expres daar, omdat ik het zo’n mooie tijdloze plek vond. Een plek die blijft. Een mooie plek om later te kunnen zeggen: ‘Kijk, hier zette ik mijn eerste stapjes.’

Ze zijn het vergeten. Althans, ze komen er misschien nog wel, maar de laatste keer dat ik er iets over zei toen we langsfietsten zeiden ze: ‘Hier komen we wel eens met papa.’ Fijn, op zich. Maar soms denk ik: ‘Je moest eens weten hoe vaak je hier met mama geweest bent.’ In mijn buik, in de draagzak, in de wagen, op je wiebelende beentjes, rollend in het gras, picknickend en knuffelend op een kleedje…

We woonden er om de hoek. Hun papa nog steeds. Ik fiets er nu alleen nog maar langs, op schooldagen vier keer per dag. Door een stukje geschiedenis. Zo voelt het een beetje.

Ook al is het een plek met een dubbel gevoel geworden, het blijft een van de mooiste pleinen van Den Haag. Zeker als de bloesems in bloei staan… Nu dus. Ieder jaar weer is het Sweelinkplein dan op zijn mooist. Je kent zelf in jouw buurt, dorp of stad ook wel zo’n plek.

Vorig jaar wilde ik er weer eens een foto van maken. Van dat prachtige lichtroze bladerdek. Maar hoe vaak ik er ook langsfietste, het kwam er steeds net niet van, gehaast als ik vaak was. En ineens waren ze al uitgebloeid, want het is altijd maar zo kort.

Ook nu zat ik er alweer een tijdje op te wachten. Vorige week zag ik het ineens: ze stonden in bloei!

Vanmorgen fietste ik er met de kinderen langs, maar Jippe fietste zelf, dus we moesten goed opletten. Even stoppen was geen optie.

Op de terugweg maak ik echt een foto, dacht ik. Dus toen ik de kinderen naar school had gebracht stopte ik speciaal even. Met mijn fiets ging ik de stoep op, op zoek naar de mooiste compositie. Yes, eindelijk, dacht ik. Ik graaide in mijn tas en… ik was mijn telefoon vergeten.

Vanmiddag een herkansing.

Wil jij ook nog een foto van bloesem maken? Wacht niet te lang. Straks zijn ze uitgebloeid! Time flies. 😉